Coope, Boyes & Simpson Finale

Vijfentwintig jaar hebben we kunnen genieten van de knappe driestemmige a capella zang van het Engelse Coope, Boyes & Simpson. Eerder dit jaar verscheen Coda het  toegevoegde slotstuk van hun studiocarrière. In oktober volgden de laatste concerten, waaronder die in Belsele. Muziekclub ‘t Ey verhuisde tijdelijk naar de plaatselijke kerk. Tussen twee geloofsdiensten in gaf het Britse trio een allerlaatste voorstelling op het vasteland, waarna er nog een handjevol in het thuisland volgden. Maar het boek Coope, Boyes & Simpson is definitief dichtgeslagen.

‘We willen stoppen op een hoogtepunt’ verklaren de heren de reden van hun afscheid. ‘De hoofdreden is de verhuizing van Jim & Georgina Boyes naar het Westland (zuidwest Vlaanderen). Dan wordt het organisatorisch lastig om contact te hebben, te repeteren et cetera. Toen Jim de verhuizing aankondigde hebben we er goed over nagedacht. Maar met dit besluit hebben we ook het idee iets afgerond te hebben. Het is tijd voor iets anders’. In al die vijfentwintig jaar heeft het trio talloze concerten verzorgd en albums gemaakt. Op een enkele uitzondering na altijd met slechts drie stemmen.  Hoe krijg je dat een kwart eeuw spannend en hoe blijf je origineel?

‘Onze werkwijze is en was vrij standaard.  Iemand komt met een lied en dan gaan we aan de slag. Verschillende harmonieën proberen, “swopping around the song” en improviseren. Je moet met drie stemmen veel inventiever werken dan met  vier. Het vergt een andere benadering van de zanglijn. Soms wisselden we van rol. Jim zingt meestal bas, maar dan nam een ander die taak op zich en verzorgde hij de lead. Zo improviseerden we tot we tevreden waren’.

Men gaf de groep 5 jaar. Dat hebben ze dus ruimschoots overtroffen. Er hebben zich wellicht subtiele wijzigingen voorgedaan in stijl, aanpak en klank.

 

‘Onze stemmen en benadering zijn veranderd. Op de eerste opnamen klinken we nog heel braaf, zoals willekeurig elke andere a capella groep. Later zijn we meer een politieke groep geworden. Naast traditionals zijn we eigen songs gaan schrijven, of liever net andersom’.  De vraag dringt zich op of het lied nu leidend is met de woorden en de melodie of wordt gemaakt door de arrangementen. ‘Het lied. Zingen is proberen een verhaal te vertellen. Er is een samenspel. Als het arrangement niet past, is het geen goede bewerking. Sommige liederen werken met een bepaald arrangement. In andere gevallen wordt het een fraai lawaai!

Vredesconcerten

Anders dan de enigszins koele, afstandelijke en afwachtende houding in Nederland, waren – en zijn nog steeds, getuige de volle opkomst in de kerk in Belsele – Coope, Boyes & Simpson heel populair in West-Vlaanderen. De betrokkenheid bij de diverse Vredesconcerten van Passendale en de herdenkingsconcerten rond de Eerste Wereldoorlog hebben daar zeker aan bijgedragen. Lester Simpson en Barry Coope vertellen daarover een illustratief verhaal. ‘Ooit waren we in de buurt van Poperinge waar een familielid van Lester is begraven. We wilden dat graf bezoeken. We passeerden toen ergens een muziekwinkel waar wat cd’s uitgestald waren. Staat daar je hele catalogus in de etalage. Dat zie je dus zelfs in Engeland niet. Maar voorbij de taalgrens in België houdt het dan weer op. Die Eerste  Wereldoorlog speelt hier een veel grotere rol dan elders in het land’.

Jim Boyes licht het ontstaan van die samenwerking toe. ‘Ik zong destijds nog met Swan Arcade en Piet Chielens – in die periode nog redacteur van ons Vlaamse  collega magazine Gandalf, later de drijvende kracht achter de Vredesconcerten en het Flanders Field Museum in Ieper – schreef een lovende recensie over mijn eerste solo album. Hij vroeg of ik een bijdrage wilde leveren aan de Vredesconcerten met backing vocals. Dat werd dus driestemmige harmoniezang. We zijn toen nieuwe songs gaan schrijven en bewerken die binnen het concept van de Vredesconcerten pasten. De boodschap was telkens “keep away from war”.

No more heroes???

Nu het boek Coope, Boyes & Simpson dichtgeslagen is, durven we met de drie zangers terug te blikken. Wat is de song die hen het meeste bij zal blijven?
Barry Coope noemt onmiddellijk de samenwerking met June Tabor tijdens Seeds of Peace, de Passchendaele Suite no 2 uit 2002.
Jim Boyes kiest The rhyme of No Man’s Land (uit Wak maar proper en hetzelfde Seeds of peace).

Lester Simpson laat Down upon the dugout floor (oorspronkelijk van Funny Old World) vallen, waarbij hij direct wordt bijgevallen door de andere twee.  Wat gaan de heren aan elkaar missen eigenlijk? ‘Het plezier om naast elkaar op het podium te staan en simpel “the three men sounds” klinkt het eenstemmig. En wat kunnen ze missen als kiespijn? ‘Rijden en reizen, wachten en wachten, wachten en nog eens wachten… John Tams beschreef dat ooit heel treffend:  ‘als je optreedt betaalt men voor het ‘driving and waiting. Het zingen is gratis.’

Coope, Boyes & Simpson het trio is niet langer, maar we sluiten af met goed nieuws: de heren gaan door, ieder hun eigen weg. Barry Coope (in duo met John Tams) en Lester Simpson (ook solo) starten een nieuwe formatie met Fi & Jo Fraser. Jim werkt samen met keyboardspeler en zangeres Belinda O’Hooley en gaat een nieuw duo vormen met Vlaming Maarten Decombel.  We zijn nog lang niet van ze af….

Scroll naar boven