Uma casa Portuguesa
(DC Music, www.daisycorreia.com)
“A tribute to Amália Rodrigues” luidt de ondertitel van deze derde cd van Daisy Correia, fado zangeres van Portugees/Nederlandse afkomst. Ze ontdekte de fado op jonge leeftijd en was verkocht voor het leven. Ze deed ervaring op bij Fernando Lameirinhas. Op haar tweede cd Fado do Norte staat een duet met Stef Bos, Abraca-me/Omhels me dan, geschreven door Lameirinhas en Peter Slager (Blöf). Het moge duidelijk zijn dat Correia een dame met ambitie is.
Amália Rodrigues is natuurlijk de moeder van de fado, ze stond aan de wieg van de hedendaagse fadistas. Voor de hand liggend, maar ook gedurfd om haar als uitgangspunt te nemen voor een theaterprogramma en bijbehorende cd. Want de lat ligt daarbij hoog. Daisy Correia heeft een uitstekende stembeheersing. Zuiver, gecontroleerd. Ze wordt ondersteund door een competente vijfkoppige band waarin akoestische gitaar, piano, percussie, contrabas en Portugese gitaar te vinden zijn.
Uma casa Portugesa werd opgenomen in de Amsterdamse Pouwer Sound Studio voor een klein publiek. De cd opent met het a capella gezongen Grito (schreeuw), het enige lied dat op de begrafenis van Amália Rodrigues te horen was. Com que voz werd nadat het werd uitgebracht verboden in Portugal, Coimbra zorgde voor Amália’s internationale doorbraak. Daisy schreef zelf een hommage aan de koningin van de fado: Amália na gente (= in ons allen). Aan de Nederlandse wortels werd ook gedacht: twee nummers van Lenny Kuhr’s cd Fadista werden herbewerkt: het titelnummer en Portugese lente. Dit laatste nummer in combinatie met het origineel.
Daisy Correia is zeker een uitstekende vertolkster van fado. Ik vermoed dat als ze kiest voor eigenheid en gebruik maakt van haar specifieke achtergrond, ze iets bijzonders kan creëren waarmee ze haar eigen stempel kan zetten.