Daniel Meade & The Flying Mules – Let me off at the bottom

Let me off at the bottom
(At The Helm Records / Lucky Dice Music)

De Schotse Americana specialist Daniel Meade komt met een band-album dat wel eens zijn definitieve doorbraak kan veroorzaken. De veelvuldig doorvoede muziek, doorspekt met honkytonk, rockabilly en country invloeden, is ook nog eens van een werelds niveau.
Meade is een veelgevraagd gastmuzikant voor artiesten van de andere kant van de Atlantische Ocean, wanneer deze op tournee komen in Europa. Zo was hij de muzikale metgezel van Diana Jones tijdens haar Europese tournee. Meade maakte al twee solo-albums alvorens hij de krachtmeting aanging met zijn gelijkwaardige metgezellen van The Flying Mules om een band-album op te nemen. Het kwartet zet een overweldigende set van elf zelfgepende songs neer, en het muzikale plezier spat er helemaal vanaf. De hoge kwaliteit weerhoudt hen niet om songteksten met een vette knipoog te performen.
Songtitels als Poison dart, There is a headstone where your heart used to be en Lock up your daughters zeggen al genoeg.  Het mid- en uptempo repertoire wordt even serieus onderbroken voor een mooie langzame song, Leave me to bleed, die Meade hier samen met de Schotse zangeres Siobhan Wilson zingt. The Flying Mules zijn drummer Thomas Sutherland, contrabassist Mark Ferrie en gitarist Lloyd Reid, drie begenadigde muzikanten die het klappen van de zweep binnen de Amerikaanse rootsmuziek kennen. Meade laat de saloonpiano klinken alsof killer Jerry Lee Lewis naast hem op de kruk zit. Op andere momenten zijn de slappende contrabas en het verfijnde gitaarspel de gangmakers. Een perfecte timing, alles klinkt los uit de pols, alsof het allemaal vanzelf komt. Dit geeft de muziek een enorme frisse ongekunstelde klank mee, waardoor meteen duidelijk is dat hier iets op een zeer hoog kwalitatief niveau plaatsvindt.
Het album werd in Schotland opgenomen, maar gemixed in Amerika door Morgan Jahnig, contrabassist van Old Crow Medicine Show. Die laatste heeft de rust doen bewaken en de transparantie en balans tussen de instrumenten in perfecte banen geleid. Meade gaat met zijn eigen composities terug naar de dagen van Hank Williams, maar sluit ook heel mooi aan bij de retro-sound van o.a. Pokey Lafarge.

Scroll naar boven