(Zero Nove Nove ZNNCD007; Xango Music Distribution)
Dario Muci wordt omschreven als een zingende verhalenverteller. Aangezien de Italiaan voor het merendeel zelf de teksten en muziek aanlevert, hebben we met die beschrijving daar een mooie ‘Nederlandse uitdrukking’ voor: singer-songwriter.
Muci schrijft niet zomaar verhalen. Met protest, hoop en liefde schrijft hij over zijn leefomgeving, de Salento, de hak in Zuid-Italië. Een streek die gepaard gaat met migratie, uitbuiting, slechte leef- en werkomstandigheden. Muci plaatst zijn observaties in (historisch) perspectief, maar relateert dat aan het hier en nu. Hij begeleidt zichzelf op gitaar, maar krijgt hulp van een flink aantal gastmusici die onder meer piano/toetsen, percussie, saxofoon, oud, mandoline/mandola, basgitaar, cello en fluiten bespelen, naast een handvol gastvocalisten.
De muziek is krachtig, Zuid-Italiaans vurig en opzwepend, maar toch klinkt er tevens weemoedigheid in door. Nergens is het te druk, eerder is de muziek fraai transparant en is er volop aandacht aan de arrangementen besteed. Soms declameert Muci zijn teksten eerder dan ze te zingen. Moderne ritmen – en toepassingen als geprogrammeerde percussie – ontbreken evenmin. Het maakt Talassa, een ode aan de zee, een sterk hedendaags en eigentijds folky album.
