Museum of Appalachia recordings
(Goldmine Records GMR001)
Singer-songwriter Diana Jones schreef een collectie songs die ruiken naar de rijke muzikale traditie van de Appalachen. De muziek heeft een old-time country invulling meegekregen die aansluit bij de oude muziek uit het 78-toeren en slingergrammofoon tijdperk. Dit genre heeft ondanks de authentieke aanpak een ontwikkeling ondergaan in de speelstijlen van de diverse snaarinstrumenten. De manier waarop bijvoorbeeld de fiddle de songs inkleurt maakt duidelijk dat de hedendaagse fiddler breder georiënteerd en ook meer beinvloed is door ander stijlen, dan de muzikanten uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Jones koos een twaalftal songs uit die allemaal voortkabbelen en instrumentaal goed vormgegeven zijn. Haar handlangers op dit album zijn de multi-instrumentalisten Shad Cobb en Matt Combs, die beiden thuis zijn op de mandoline en fiddle, naast banjo, gitaar, altviool en mandola. Dit duo wordt ondersteund door het contrabasspel van Joe Dejarnette. Jones speelt de basisbegeleiding op gitaar en tenor-gitaar. Instrumentaal is het allemaal prima voor elkaar, maar er hapert iets bij de zang. Ik kan haar manier van zingen moeilijk plaatsen; het klinkt heel ingetogen en springt nooit echt naar buiten. Deze manier van zang zit vol maniertjes die voor mijn gevoel niet de bezieling van de muziek vertalen. Het is te gemaakt, wellicht in een poging om de songs nog meer authenticiteit mee te geven. Dat werkt averechts, want Jones etaleert zich hiermee als een vrouwtje dat ergens in the middle of nowhere, ver verwijderd van de gemeenschap, songs zingt op de porch van een houten woning. Misschien is het juist haar doel om zo te klinken, maar dat kan mij totaal niet bekoren. Het komt zeurderig en ietwat zielig over, ik voel geen doorleving, het klinkt ongeloofwaardig en zuinig… Jammer dat deze cd vol interessante muziek blijft hangen op de leadzang. In mijn beleving had er peper bij gemoeten en had Jones zich veel meer mogen laten gaan.
