Bluegrass
(Putumayo PUT 319-2)
Toen Bill Monroe per ongeluk in zijn keuken de basisingrediënten voor de bluegrass-stroming bij elkaar bracht, kon hij niet bedenken wat deze creatie teweeg zou brengen. Bluegrass werd een begrip en is tegenwoordig nog altijd springlevend. Bluegrass is bij uitstek een akoestische aangelegenheid die heel fris en fruitig blijft klinken. Voor velen is bluegrass zelfs ‘a way of life’ geworden. Maar binnen de hordes bluegrass aanhangers zitten ook heel wat traditionalisten die vooral vast blijven houden aan datgene wat Monroe ooit met deze muziek bedoeld heeft. De modernist snapt dat muziek juist blijft leven als het in ontwikkeling blijft. Gelukkig heeft het Putumayo-label bij de samenstelling van deze verzamelaar vooral aan dat laatste gedacht. De dertien tracks tellende cd opent met niemand minder dan Alison Krauss & Union Station, om vervolgens via onder andere David Grisman, Jerry Garcia en Peter Rowan bij Crooked Still uit te komen. Deze band heeft zich door de bluegrasssound laten inspireren, maar heeft daar juist een geheel eigen draai aan gegeven. Nog steeds wordt er driftig beargumenteerd waarom een cello wel of niet in de bluegrassmuziek zou passen. Maar men gaat eraan voorbij dat de cello wel degelijk deel uitgemaakt heeft van de oude Amerikaanse stringbandmuziek, waar ook de basis voor de bluegrass ligt. Als voorbeeld van een voorloper op de bluegrass-sound mag ook zeker de all-woman band Uncle Earl niet ontbreken op de deze cd. Er is ook genietbare muziek van de altijd zo stabiele band Seldom Scene en van bluegrassrocker Sam Bush. Putumayo laat eigenlijk een heel breed beeld horen van wat men onder bluegrass of bluegrassgerelateerde muziek verstaat. Weinig klassiekers dus, maar het werd juist een hele sfeervolle cd, waarbij het woord bluegrass dus redelijk breed is uitgelicht.