Inside Llewyn Davis (Soundtrack)
(Nonesuch 7559-79591-3)
De indrukwekkende film Inside Llewyn Davis van de Coen Brothers vertelt het verhaal van een week uit het leven van een singer-songwriter die maar geen stap verder komt. Het verhaal speelt zich af in Greenwich Village, New York, begin 1960, en is vrijelijk geïnspireerd op momenten uit het leven van songschrijver Dave van Ronk. Gaandeweg de vintage verfilming wordt duidelijk dat karakter en uitstraling wel degelijk invloed hebben op het verdienen van een sterstatus. The Gaslight Poetry Club speelt een belangrijke rol in de film, en de sfeer van die club is op het grote doek magistraal, evenals alle performances die daar op het podium plaatsvinden. De Coen broers zijn er zeer goed in geslaagd om sfeer te maken, en de verwijzingen naar folk-artiesten als Peter, Paul & Mary, The Clancy Brothers en zelfs een piepjonge Bob Dylan zijn nooit ver weg. Hoofdrolspeler Oscar Isaac heeft zich voor deze filmrol volledig ondergedompeld in de folkmuziek uit die tijd, en als voormalig muzikant speelde hij ook alle songs op zeer authentieke wijze zelf in. Ook tegenspeelster Carey Mulligan die niet uit de muziekwereld komt, heeft haar aandeel zelf ingezongen. Niet vreemd als haar levenspartner Marcus Mumford een aanzienlijke rol heeft gekregen in deze soundtrack. Mumford laat zich hier van een geheel andere kant horen, verre van en ruim diepgaander dan in zijn zichzelf kopiërende formatie Mumford & Sons. Producer T Bone Burnett weet als geen ander de vintage sound van weleer anno 2013 even zo vintage te laten klinken. En net als de verfilming van het script dat Ethan en Joel Coen zelf schreven is de muziek zo eerlijk en oprecht. Punch Brothers (Chris Thile & co) hebben ook een aanzienlijk rol in de soundtrack gekregen, veel instrumentaties zijn ingespeeld door leden van deze neo-bluegrassformatie. De meest sprekende song is de traditional Fare thee well, die middels een platenspeler in de film is gemonteerd. Het wrange aan het hele verhaal is dat Llewyn Davis vol magie overtuigt als zanger, maar als persoonlijkheid een echte loser zonder toekomstperspectieven blijkt, terwijl zijn vrienden in het zelfde schuitje zitten en wel vooruitgang boeken. Sfeervol, krachtig, onmiskenbaar Coen Brothers vermaak, maar vooral een film die mij enkele dagen serieus bezig hield. En de soundtrack doet dat zeker niet minder.