DLU – Moch

Moch
(Arc Music EUCD2956; Music & Words)

Dlu is een jonge Schotse hedendaagse folkgroep, waarvan de leden elkaar ontmoetten op de Gaelic school in Glasgow. Aan het aanvankelijke kwartet werd een drummer – Andrew Grossart –  toegevoegd en op hun debuutcd Moch een (gast)vocalist, Joseph McCluskey. Kern van de formatie wordt gevormd door Moilidh NicGriogair (viool, zang), Aidan Spiers (elektrische gitaar, zang), Zach Ronan (accordion, zang) en bassist Jack Dorrian.

Je zou DLU het prototype van de moderne jonge(re) folkrock/pop generatie kunnen noemen. Ze zijn niet vies van geluidseffecten en -bewerkingen, hedendaagse ritmen en eigentijdse invloeden uit de populaire muziek. De scheidslijn tussen rock, pop en traditioneel is dun. Onmiskenbaar hoor je gekende ritmen van de strathspey, jig, reel, air etcetera, maar kijk niet vreemd op als daar een stevige, pompende beat onder staat. En om nu een accordeon een typisch rock instrument te noemen…

Komt ook bij dat het vioolspel van NicGriogair ingebed is in de Schotse traditionele stijl. Een elektrische gitaar, daar kijken alleen de puriteinen nog nors van op. En hadden supergroepen als Wolfstone en Moving hearts – om er maar twee te noemen – ook niet een stevig meppende drum en stuwende bas in hun gelederen?

Toch straalt DLU met de integratie van de hedendaagse invloeden vernieuwing uit, zonder die link met de roots te verzaken. Exemplarisch daarvoor AM politician, een set met polka, jig en reel, waarin een speelse accordion-riff gepaard gaat aan funky elektrische gitaarakkoorden en een ‘slapping’ bas. Of de met funk en rock gedoseerde puirt a beul als intro op het eerste lied Racan, een ballad op Max Verstappenspeed. Of zoals McCluskey verwoordt ‘een marathon voor de longen’.

Het is stevig, maar kent ook fraaie spannende intermezzo’s. Maar ook in de rustigere nummers komt DLU prima uit de verf, zoals de prachtige air Taobh na mara, een fraai samenspel tussen accordeon en met nagalm en echo omkleedde viool. Typerend voor de band is wel Blue reef, beginnend met een funky gitaarintro door Spiers, switchend naar een ambient tussenstuk om vervolgens te evolueren in een dancetrack. Zelf benoemen ze deze als ‘the funky one’ en daar is geen woord Frans bij.

Helemaal weird is het tweede psychedelische deel van Aiseirigh waarin de elektrische gitaar van Spiers de beste metalrock evenaart. Afgesloten wordt met het schitterend meerstemmig gezongen Bràighe Loch Iall, de enige volledige traditional. De melodie doet denken aan het oude Ossianlied Dean Cadalan Samhach (uit St. Kilda wedding) en krijgt een grootse apotheose a la Whyte.

Nog vermelden dat op een enkele na alle composities door de groep zelf zijn gepend, waarbij NicGriogair en Ronan de hofleveranciers zijn.

Scroll naar boven