 |
När isen gar
(Nordic Notes, ClearSpot, NN108)
De tweelingzusjes Källström, met Klara op cello en Fanny op viool voeren ons binnen in het mysterieuze landschap van Ångermanland in het noorden van Zweden. Met hun debuutalbum När isen gar (wanneer het ijs breekt), brengt dit duo, dat sinds 2013 naar buiten treedt, magische klanken over leven en dood, die hen de titel van ‘Young Swedish Folk music band of the year’ opleverde.
Als vanuit een symbiose bestrijken ze hun snaren, verhalend over donkere zeeën en diepe wouden en de heftige natuurfenomenen die hierrond spelen. Tegelijk vertolken ze hun eigen intense relatie waarin het hele spectrum aan gevoelens speelt. Zo gaat een hemelse melodie het volgend moment over in een helse groove en gaan ze buiten de lijntjes kleuren. Ze vliegen voluit zoals het hen zint en blijken hierbij zo sensitief dat ze elkaar nooit uit het oog verliezen.
Openen doen ze met een evocatie van de herinnering aan een beangstigend ‘zeemonster’ dat in hun kindertijd opdook in het meer aan hun woonplaats, een Valfisken, waarna we de Skällomse wouden intrekken op het ritme van een scottish. Ook de allereerste melodie die ze ooit samen oefenden, een traditioneel nummer, is er zo eentje, met name de Schottis från Haverö. Deze melodie is behoorlijk ‘rechtlijniger’ dan de eraan voorafgaande kleurrijke dromerijen in Mot Främmande land, waarin ze freewheelend fantaseren over een nieuw biotoop vol zon en liefde, waar duisternis en koude uit den boze zijn.
Wat inzet als licht gewisper van blaadjes, ontwikkelt zich geleidelijk naar een crescendo toe dat het landschap volledig in de greep neemt, Stormen, die even snel weer krimpen als ze opgekomen zijn. Pizzicato’s wijzen ons de weg naar Himlen, daar waar de zee en de lucht elkaar ontmoeten en de engelen komen en sterven. Het titelnummer zelf vormt een hoogtepunt waarin ze de luisteraar moeiteloos helpen visualiseren hoe het ijs smeltend breekt, eerst heel bescheiden, vervolgens steeds massiever…
Eenmaal slaan ze ook aan het zingen, wanneer het tijd wordt voor Vaggvisa för djuren (een bezwerend wiegelied voor al die bange dieren in het woud). We kunnen enkel verhopen dat ze er in de toekomst uitdrukkelijker voor kiezen om hun heerlijk snarenspel ook door vocalen te begeleiden. Afsluitend nodigen ze ons uit te mijmeren over hoe het zou voelen, indien je alleen in de wereld zou rondvliegen. Aan creatieve verbeelding geen gebrek dus.
Deze eersteling werd een heel intimistisch, voornamelijk introspectief project, dat muzikale eerlijkheid naadloos verbindt met een meesterlijke beheersing van hun instrument. Groeifactor gewaarborgd.
