Dylan Fowler, Ian Melrose, Soig Siberil – Celtic Guitar Journeys

CGJ

Celtic Guitar journeys
(Acoustic Music Records 319.1542.2)

Zet drie van je favoriete gitaristen uit het Keltische gebied bij elkaar en je krijgt een wonderschone cd. Dylan Fowler (Wales),  de al jaren in Berlijn woonachtige Schot Ian Melrose en knuffelgitarist Soig Siberil kwamen op uitnodiging van eerstgenoemde in Wales bijeen voor een festivaloptreden. En dat liep zo lekker dat de heren besloten er middels Celtic Guitar Journeys een vervolg aan te geven.
Er werd een repertoire samengesteld met opvallend veel Welshe tunes, enerzijds traditioneel en anderzijds uit de gitaar van Fowler. Daarnaast brengt Siberil enkele Bretonse deunen in, ook weer overgeleverde en van hemzelf, al zal je dat verschil niet horen als je het niet weet. Melrose tenslotte nam enkele Schotse melodieën mee, maar geen eigen inbreng. Het maakt Celtic Journey Guitars, ondanks het louter instrumentale, toch tot een heel gevarieerd album.
En dat gezegd hebbende, realiseer je je bij beluistering niet eens of je nu naar een eigen(tijdse) Welshe, Bretoense of Schotse melodie zit te luisteren. Kennelijk is de muzikale cultuur van de streken toch niet zo verschrikkelijk verschillend. Of de heren weten de smeltkroes een eigen identiteit te geven. Dat laatste is meer waarschijnlijk. Naadloos gaat de ene tune over in de andere, is er een constante in het klankspectrum. Waardoor het album vooral rust en gedegenheid uitstraalt, zonder belegen of risicoloos te zijn. Want Fowler, Melrose en Siberil soleren er lustig en listig op los.
Het is lastig te ontwaren wie wat precies doet in elk nummer. Fowler neemt meer de soli voor zijn rekening en de jazzy akkoorden, Siberil is de motor en Melrose de smeerolie, al draagt de solo halverwege McPhatter’s reel zijn handelskenmerk. Behalve gitaren hoor je ook enkele whistles, percussie en een zeer subtiel bespeelde lapsteel. Het is een genot om naar het samenspel van de drie virtuozen te luisteren, bijvoorbeeld in de Gavotte & Reel set. Je vraagt je af of die lui nu nooit eens over hun eigen vingers struikelen, zo snel volgen de noten elkaar op, zonder gejaagd te klinken. En dan nog drie man gelijktijdig!
Verrassend is de slottrack, de enige ‘niet folky’ track. Met respect voor het origineel toveren de gitaristen een zeer fraaie bewerking van Peter ‘Fleetwood Mac’ Green’s Albatross uit hun instrumenten. Toch al zo’n lekker gitaarnummer…..

Scroll naar boven