Door Luther Zevenbergen
Somewhere there’s a monkey laughing
(Munich Records MRCD263)
Is het folk, is het blues of is het americana? Na een stilte van enkele jaren is de Haagse singer/songwriter Dyzack terug met een nieuwe cd “Somewhere there’s a monkey laughing”. Zijn muziek voorzien van een label blijft onmogelijk, toch staat hij met beide benen in de Amerikaanse rootsmuziek.
Om heel eerlijk te zijn vond ik de tweede cd van Dyzack nogal een tegenvaller, in vergelijking met het in 1999 uitgebrachte debuut “The rat dance refizz”. Na de lovende kritieken destijds kwam de ‘moeilijke tweede’, waarop hij uitgebreid experimenteerde met samples en meer in de richting van de rock ging. Hij deed daar wel erg zijn best om van het singer/songwriter imago af te komen. Met “Somewhere there’s a monkey laughing” lijkt hij toch weer terug te zijn gegaan naar de basis, Hoe ruig de nummers ook vormgegeven zijn, de basis is akoestisch: drums, contrabas en (slide)gitaar. Hier en daar zijn wat blazers toegevoegd. Naar eigen zeggen is hij vooral genspireerd door de Amerikaanse opnamen van Alan Lomax. Die ongekunsteldheid hoor je dan ook meteen terug. Niet in de zin van ‘lofi’-muziek met een groezelige geluidskwaliteit, maar vooral in de puurheid en de rauwheid van de muziek. Dat Dyzack veel in zijn mars heeft en vooral een eigen onvoorspelbare weg gaat, maakte hij al duidelijk bij zijn debuut. En wat mij betreft maakt hij die belofte met deze derde cd volledig waar.
