(Felmay FY8287: Xango Music Distribution)
Requelie is een dubbel-cd met de (her)uitgave van twee albums van de Bresciaanse folkgroep El Bés Galili. Die werd in 1975 opgericht door een viertal muzikanten. Na een bezettingswisseling vormden Bernardo Falconi, Guido Minelli, Marisa Padella en Luisa Pennacchio het uiteindelijke kwartet dat in 1978 begon aan de opnamen die zouden resulteren in het titelloze debuut in 1980.
De muziek is typisch voor de Noord-Italiaanse folkrevival periode rond de tachtiger jaren: veel akoestische instrumenten, waaronder de onvermijdelijke organetto (trekzak), viool, diverse fluiten en draailier. Bijzonder in het instrumentarium is het (veelvuldig) gebruik van de psalter en hier en daar een Keltische harp. De meeste nummers zijn bewerkingen van traditionals, aangevuld met eigen werk – door vooral Bernardo Falconi – en een enkele geleende melodie.
Een aantal associaties riep het bij mij op: de begindagen van Malicorne en Melusine, wat flarden van de Incredible Stringband en met de liederen een verwijzing naar de toen zeer actieve en toonaangevende Noord-Italiaanse folkgroepen als Baraban, Cantovivo en vooral La Ciapa Rusa. Met name de spontaniteit die zo kenmerkend was voor de twee eerste platen van laatstgenoemde groep hoor je hier wel terug. Maar El bes Galili kan uiteindelijk niet tippen aan de kwaliteit van eerder genoemde voorbeelden. Daarvoor wordt de muziek wat te braaf en netjes gebracht. Zo worden melodieën vaak unisono door een aantal instrumenten gespeeld en dito met de leadzang, en worden er in ritmisch opzicht weinig accenten gelegd.
Toch heeft het sfeer en de uitvoering is zeker niet slecht, wel weinig gedurfd, aarzelend en wat dunnetjes. Het pleit voor de groep dat ze een eigen repertoire hanteerden en niet klakkeloos de populaire deunen en/of liederen op hun setlist plaatsten. De zang is goed, soms zelfs interessant vierstemmig, maar ook hier geldt weer het ‘braafjes en netjes’ etiket.
Het debuutalbum wordt vergezeld van een live-cd uit 1981 met 12 opnamen uit een drietal concerten in 1980. Op die cd is Giuseppe Casciotta als gitarist toegevoegd. Een handvol nummers hoor je dus zowel live als uit de studio. En dan blijkt dat El Bés Galili het op de planken volledig weet waar te maken. Ondanks de mindere opnamekwaliteit van de livetracks klinkt de concertuitvoering gelijk aan de studio-opname en is er dus weinig geschaafd of gemanipuleerd aan de oorspronkelijke vertolking. Hun uitvoering van Donna lombarda mag er echt wel zijn.
Veertig jaar na het debuut wordt het werk van deze relatief onbekende Italiaanse folkgroep opnieuw onder de aandacht gebracht. Geen schokkend nieuws en je luistert naar enigszins gedateerde arrangementen, maar het is zeker de moeite waard.
