 |
https://www.youtube.com/watch?v=__kM-T8Tqo4 |
Bottle (Navigator 092)
Dat er ooit een samenwerking zou komen tussen de Carthy’s en Eriksen was geen verrassing. De Britse familie bewondert de onconventionele Amerikaan en omgekeerd is een belangrijke inspiratiebron van Eriksen (vooral) het Angelsaksische geluid van de Waterson-Carthyclan, met het gitaarspel van Martin in het bijzonder. Eriksen beweegt zich tussen enerzijds een strikt en vrij traditionele benadering van folksongs met bijvoorbeeld zijn shape-note singing en Appalachian geïnspireerde arrangementen. Anderzijds is daar de punkpower Cordelia’s dad. In iets mindere mate gaat het eveneens op voor Eliza: de eigentijdse folktraditie met de Waterson-Carthy familie en haar eigen, modern uitwaaierende solowerk. Al die ingrediënten vind je wel terug op Bottle. Bij openingstrack Buffalo zou je bij een vinylexemplaar van het album direct controleren of er geen gigantische vuilberg aan je naald hangt. De elektrische gitaar van Eriksen is enorm vervormd, maar de samenzang is loepzuiver. In Logan lament duurt het even voordat de distortion tot uitdrukking komt. Maar juist dat geeft zo’n extra cachet aan de nummers: met eerbied gezongen en gespeeld, maar wel met een enorme dosis energie, haast agressie. Wie liever de pub uitvoering hoort van deze schitterende nummers, moet maar afhaken na twee tracks. Jammer, want dan mis je het schitterende Castle by the sea, eerder door Eriksen opgenomen, maar hier in fraai duet met de fiddle van Eliza. En horen we daar niet een beetje de erfenis Carthy-Swarbrick in doorklinken? Heerlijk is dan weer The traveller/Prodigal son, twee aanstekelijke songs uit de sacred harp en opnieuw zeer energiek gebracht. Voor de traditionalisten is er een knappe uitvoering met duofiddle van Cecil Sharps Sweet Susan. En zo word je telkens tussen uitersten heen en weer gemangeld. Geen vaststaande rituelen, geen uitgedokterd concept, gewoon spelen en genieten. Dat het bij sommige vragen oproept en gefronste wenkbrauwen veroorzaakt moet dan maar. Folkmuziek is levende muziek, geen museumact. En dat twee jonge, uitstekende muzikanten met respect en met diepgewortelde kennis van die folktraditie dit op onconventionele wijze ten gehore brengen, allemaal ongedwongen en onopgesmukt live opgenomen, … daar kan ik alleen maar van smullen.
