Ella van der Wouden – Solo piano

Solo piano
(Snowstar Records 20-139)

Dat folkmuziek meer is dan het louter bewerken van traditionele liederen en melodieën hoef je aan trouwe lezers van dit magazine niet uit te leggen. Maar valt een schijf met louter instrumentale, minimalistische en ietwat romantische (in de goede betekenis) pianoklanken nu aan te merken als folkmuziek?
Bij Satie twijfel ik daaraan, bij een new age muzikant als George Winston evenzeer. Maar niet bij de Zwitsers-Nederlandse muzikante Ella van der Wouden, ook al heeft ze geen verleden met ‘ons’ genre. Wel met filmmuziek – en dat is onmiskenbaar hoorbaar op deze schijf – met triphop en indypop.
Waarom ik Solo piano dan toch met een gerust geweten onder het labeltje folk durf te plaatsen is de totale omgeving, letterlijk en figuurlijk, waarin dit album tot stand kwam. Solo piano bevat tien miniatuurtjes die een afscheid van een appartementje in het Regenboog-liefdehofje in Amsterdam weergeven. Vlak voor de verhuizing nam Van der Wouden de tracks op waarin zij haar herinneringen, haar ziel en zaligheid van en met de woonruimte etaleerde.
Niet alleen de muziek is minimalistisch, ook de omstandigheden waarin ze werd opgenomen: in het kleine 15 vierkante meter grote (of kleine?) appartement, waar de piano was ingebouwd tussen kasten, tafels en stoelen. De thuiskamer opnamen herbergen ook omgevingsgeluiden: regen die tegen de ramen klettert, een tv-geluid, een gesprek op straat, zingende vogels…
Veldwerk? Het komt de sfeer ten goede, het voegt iets aan het sentiment toe. Daarbij komen de melodieën recht uit het hart, niet van pen en papier. Een gevoelsuiting die klank geeft aan herinneringen, gebeurtenissen, gedachten, kortom levensverhalen. En is dat nu niet hét kenmerk van folkmuziek?

Scroll naar boven