‘Waarom is deze Eric Devries niet veel bekender en meer gewaardeerd?’ Daarmee besloot ik mijn recensie van zijn laatste album Song & dance man. Tijd om Devries daarover maar eens aan te spreken, zeker nu een vervolg van de Song & dance man tournee op stapel staat.
Devries groeide op met de vinylplaten uit de platenkast van zijn ouders. Prominent daarin The Beatles. Maar als tiener uit de zestiger jaren van de vorige eeuw werd de Amsterdammer in het decennium daarna geconfronteerd met een nieuwe muziekstroming: de punk. ‘Dat nodigde uit om direct een groepje te formeren. We waren koud begonnen of er klopte al een podium aan de deur. Even later stond Devries zelfs twee avonden in het voorprogramma van The Jam in Paradiso. Niet misselijk al…
Met een latere band The Big Easy werd hij tweede in De Grote Prijs van Nederland en dezelfde rangorde in een democompetitie voor het blad Music Maker. Ook geen kleinigheid…
Toen de sologitarist vertrok en er een optreden gepland stond adviseerde toenmalig drummer Roy Bakker (o.a. Stips, The Wild Romance, Arthur Ebeling) om ‘die Brabantse gast’ te vragen als invaller. Bart-Jan Baartmans verscheen…en verdween niet meer uit de verdere carrière van Eric Devries.
‘Diezelfde avond speelden we in Paradiso en het klikte meteen. Hij vroeg mij voor zijn formatie De Bengels. We vormden enige tijd een duo waarmee we elk café plat speelden en we musice(e)r(d)en op elkaars albums. Het bleek een herkenning van twee muzikale zielen’.
Later continueerde die samenwerking in Songwriters United, Hidden Agenda Deluxe en Matthews Southern Comfort.
Intussen was de sound veranderd. Van de ruige punk en new wave naar meer roots georiënteerd werk.
‘De country invloeden kreeg ik van thuis mee. En met For sale maakten de Beatles volgens mij het eerste americana album ooit. Ik luisterde in die tijd heel veel naar de radio, waarop toen nog een grote diversiteit te horen was. In 1970 hoorde ik Woodstock van Iain Matthews voor het eerst en was verkocht. Dylan was er al, maar het kwartje viel toen onze toenmalige geluidstechnicus me meenam naar een concert van Steve Earle. Overigens speelde ik toen reeds akoestisch gitaar in The Big Easy. Ik weet nog dat we een eervolle vermelding kregen als ‘meest akoestische band’.’
Vrijwel vanaf het begin componeerde Eric Devries liedjes. Songs met een inhoud en zeker een maatschappelijk engagement.
‘Ik schrijf graag met een beschouwende blik in plaats van over persoonlijke besognes. Bijvoorbeeld For the grace van het eerste soloalbum Little of a Romeo (2004) over het niet naar elkaar wijzen vanwege vermeende status. Of Sweet oblivion, een nummer over de klimaatcrisis in spé.’
Het gaat in zijn teksten over mensen die al wat klappen te verduren hebben gehad, menselijk onvermogen, verbroken relaties, drank, depressie. Ga er maar aan staan. Heeft Devries toevallig ook een vrolijk nummer?
‘Ach, Townes van Zandt zei ooit in een introductie ‘niet al mijn liedjes gaan over ellende. Sommigen zijn miserabel’. Ik probeer altijd iets van troost in die songs te leggen. Vaak met een kwinkslag, het trieste voorbij. En de nodige zelfspot!.’
Zijn laatste album onder eigen naam –Song & dance man – is een pareltje. Het is een schijf die vrijwel louter akoestische instrumenten bevat, met een link naar country, folk, bluegrass. Hoe is dat ontstaan?
‘Het is mede ingegeven door de situatie, de corona lockdown. Eerdere albums bevatten ballads en rocknummers. De opnamemogelijkheden waren beperkt in verband met afstand houden, de hoeveelheid personen etc. We hebben het opgenomen in de studio van Janos Koolen. Op een enkele take na geheel live. Muziek en zang in één keer. Zo is die zang heel natuurlijk. Dan ontstaat er een chemie. We hebben 16 nummers opgenomen en er 12 gebruikt. Ik had wat demo-tjes gestuurd, we zijn gaan zitten en ieder vulde eigen bijdrage toe. In democratisch overleg werd dan overlegd over aanpassingen, zoals hier wat meer mandoline, daar wat meer viool etc. Heel organisch. De puzzelstukjes vielen op z’n plek. Live spelen we zoals het op de plaat staat. Zo niet beter, want met inmiddels zo’n dertig optredens hier en daar zijn die nummers alleen maar gegroeid.’
Vier cd’s in een periode van 20 jaar: je kan Eric Devries niet echt productief noemen. Alhoewel…
’Gelukkig speel(de) ik wel in en met andere formaties en nam daarmee cd’s op. Songwriters United (Baartmans, Devries, Eric van Dijsseldonk en Louis van Empel) en Hidden Agenda Deluxe (Baartmans, Devries, Sjoerd van Bommel en Gerald van Beuningen) waren songwriters collectieven, waarin we allen composities aandroegen. In Matthews Southern Comfort is Iain (Matthews) de spil en speel ik in een meer ondersteunende rol. Misschien heb ik wel te weinig tijd en aandacht aan mijn eigen carrière besteed, al ben ik heel tevreden over de kansen die ik heb gehad met die andere formaties. En ik ben geen snelschrijver. Iets moet wortelen en dan komt alles naar boven. Close to home (2014) was mijn voorlaatste schijf onder eigen naam. Ik had gewoon geen tijd. Tijdens de pandemie werden concerten gecancelled, terwijl er bijvoorbeeld een uitgebreide tournee met Matthews Southern Comfort gepland stond naar aanleiding van de laatste cd. Ineens had ik tijd.’
Zo is Song & dance man ontstaan. En het goede nieuws: ‘we halen het restant van de gecancelde toer in en er zijn plannen om dit jaar opnieuw een cd op te nemen.’ Het zal het ‘solo-productie’ gemiddelde van Eric Devries drastisch omlaag brengen…
The Song & dance man band live:
04 Februari : Theater de Wegwijzer – Nieuw en St. Joosland
18 Februari : Simplon – Groningen
25 Februari : De Pianokamer – Spierdijk
03 Maart : Centrum de Zin – Harderwijk
10 Maart : Acoustic Alley Theater de Steeg – Den Haag
