Graag traag, hier spelen wij
(eigen beheer, www.esinri.be)
Bij deze presenteren we het debuutalbum van een fris koppel muzikanten, die van de covidbubbel gebruik maakten om in te zetten op de verdere uitwerking van een eigen duo-project, Esi Nri. De naam resulteert uit een zoektocht naar eentje die universeel gemakkelijk bekt (hoewel!?), en zou verwijzen naar hoe ‘gebakken patatjes’ klinkt in het Igbo, een Nigeriaans dialect. Marjolein Cools (chromatisch accordeon) maakte eerder al jarenlang furore bij Aranis, terwijl Koen Vanmeerbeek op zijn (cello)nyckelharpa eerder reeds aan de slag was bij Dr. Eugène. Waar ze aanvankelijk vooral inspiratie haalden uit nummers van hun vorige groepen, ging Koen ondertussen aan de slag om een nieuw repertoire uit te bouwen, met nummers die verhalen evoceren over hoe het er aan toe ging toen alles zich ging richten op de eigen cel.
Het werd dan ook als het ware een vrij autobiografische suite, met heel veel filmische sfeerschepping waarin ook hun dochtertje Mari haar plaats krijgt. Gedragen door melodieën in arrangementen die mee gekleurd worden vanuit hun liefde voor facetten van de neo-folk, jazz en klassieke muziek. Hun composities ontstaan dan ook vrij organisch en intuïtief vanuit een spontane melodische beweging. Koen neemt hierbij het initiatief om een idee te ontwikkelen, dat ze dan samen verder exploreren, zich bevragend welke passage best werkt op welk instrument, en het ondertussen bijkruidend vanuit hun verschillende muzikale achtergronden.
Zo wordt een luie zondagochtend in bed duchtig verstoord door een speelse dochter, die tijdens de halfslaap haar pluche kikker wild laat kwaken. Marjolein geeft vervolgens met blazende balg het ritme aan waarop hun dochter, toen nog baby, haar eerste kruipbewegingen inzet, aansturend naar een triomfantelijk crescendo op de nyckelharpa. Pizzicato’s overheersen in de inzet van Jesse 40, een ode aan de peter van Mari. Met Kimmo halen ze vervolgens de banden aan met Pohjonen, één van hun Finse idolen. Oorspronkelijk geschreven voor twee violen, loopstation en drum, herwerkten ze het nu voor hun eigen instrumenten, verder ingekleurd met joikende vocalen van Koen en Lenneke Nijst. Heel atmosferisch weerklinkt Magical Sound Dial SA40, waarvan het repetitieve thema ontsproot aan een speelgoedsyntheziser uit de jaren ’80. Onder andere dit nummer roept bij mij onbedwingbaar associaties op met werk van Yann Tierssen.
Voor hun eigen trouwfeest schiepen ze een buitengewoon sierlijke intro die ze de tot de verbeelding sprekende titel Kip & poolbeer (aan de luisteraar om uit te maken wie hier kip, wie poolbeer is), in elegante danspasjes, meegegeven hebben. Nadat ze met 1770 pittig de zeventigste verjaardag van de ouders ingezet hebben, werd hun dochter in volle taalontwikkeling verliefd op de Ziraf. terwijl in Frambrozen ook moeder Marjolein haar neiging tot woordvervormingen verraadt, ondersteund door minimalistische vocalisaties van Lenneke. Stil word je van het heel ingetogen, helend Zeepaardje, verwijzend naar een triest intermezzo in die voorbije periode. Subtiele klokjes vormen mee de intro op de introverte mijmeringen in Mikningwirima. Met On the jazz halen de sfeer naar boven toen ‘The A-Team’ hen deed dromen over ‘ware’ helden. Een duistere Spookmazurka sluit dit verrukkelijke pakket instrumentale huis- en tuinverhalen als het ware af met een vraagteken.
Met dit album tonen ze andermaal in welke mate grenzen kunnen verlegd worden op eender welk instrument, wanneer je het technisch voldoende beheerst, om er vervolgens gefundeerd gebruik van te maken in een voortdurend intiem dialogeren met elkaar. Het klinkt dan ook van begin tot einde als muziek in de oren.
Website: www.esinri.be
