Dreams in multicolor
()
Voor Etan Huijs was 2021 een even frustrerend jaar als voor alle andere muzikanten die hun geplande optredens in rook zagen opgaan. Het ontnam hem ook de mogelijkheid zijn nieuwe album The monochrome veil onder de aandacht van een live-publiek te brengen. Etan Huijs besloot niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar om te gaan werken aan een akoestische aanvulling op zijn door pers en publiek goed ontvangen album.
In eerste instantie was het plan om akoestische versies te maken van nummers op The monochrome veil, maar de inspiratie was dermate groot, dat nieuwe nummers in rap tempo uit de pen vloeiden. Genoeg om een korte plaat mee te vullen. Voor de instrumentale invulling koos Etan voor louter akoestische instrumenten, zoals gitaar, piano, mandoline, banjo, contrabas en strijkers. Die werden ingespeeld door globaal gezien dezelfde ploeg mensen als op de vorige geluidsdrager, inclusief B.J. Baartmans (die tevens de opnames en de geluidsmix verzorgde). Wel zonder drummer Roel Trommelen, maar met de cello van Renée Wijnhoven (Clean Pete).
De EP start met de korte, ingetogen instrumental Octarine, waarmee een ontspannen en ontvankelijke luisterhouding ontstaat. Dan vier verhalende, melodieuze songs. Na The lake krijg je Marigold sun voorgeschoteld, dat handelt over eindelijk weer op het podium kunnen staan. Bobby is het vervolg op de moordballade Josephine. Red blue yellow is behoorlijk catchy; het refrein blijft lekker hangen.
Track 6 is enkel te vinden op de cd-versie van Dreams in multicolor: Sea of life. Het nummer draagt de ondertitel Wild are the waves part 2, wat in akoestische vorm voortbouwt op het eerste deel, wat te vinden is op The monochrome veil. De vinylversie is op 10-inch formaat en moet worden afgespeeld op 45 toeren, wat voor de beste geluidskwaliteit zorgt.
Dreams in multicolor kan uitstekend op zichzelf staan, maar kan prima als ontspannen nazit van zijn voorganger functioneren. Etan Huijs blijft kwaliteitswerk leveren.
