The monochrome veil
(EHCD006, www.etanhuijs.com)
Etan Huijs vertrouwde al aardig wat van zijn composities toe aan een geluidsdrager, waarvan Pool of hearts (2013), The battle of everything (2016) en The secret of us (2018) in New Folk Sounds een gewillig oor bij de recensent vonden. Met zijn vijfde solo-album The monochrome veil weet hij opnieuw te overtuigen met elf eigen liedjes (oké, eentje werd er geschreven in samenwerking).
Zijn mix van americana, country en singer-songwriter leidt tot melancholische en melodieuze nummers, die niet alleen uitstekend in elkaar zitten, maar ook meer dan goed worden uitgevoerd en geweldig klinken. Daarvoor zorgen naast Etan zelf (zang, gitaar) zijn vaste bandleden Jori van Gemert (zang, toetsen), Kyle Janssen (gitaar, zang), Rens van Dijk (bas, mandoline, zang) en Roel Trommelen (drums).
Hulp is er nog van klasbakken als BJ Baartmans (gitaar, dobro, banjo, mandoline, bouzouki, mondharmonica, toetsen en natuurlijk verantwoordelijk voor de productie, opname en geluidsmix), Alex Akela (viool, accordeon) en Nando van Westrienen (trompet, bugel).
Het overkoepelende onderwerp op The monochrome veil is de almaar groeiende polarisatie in de samenleving en het menselijk onvermogen om dat om te keren. Het is niet vreemd als je tijdens het luisteren namen als Neil Young, Johnny Cash of Bob Dylan in je hoofd krijgt. Het wordt echter nooit een pastiche. Het is duidelijk Etan Huijs.
De cd-opener Ghost town neemt je in zijn aanstekelijkheid meteen mee op de muzikale tocht. Mooie rustpunten zijn er ruim voldoende, zoals Josephine en Wild are the waves. Er zijn twee nummers die de zeven minuten grens overschrijden: Het epische Arc en de afsluiter The passenger (parts I & II), waarin wordt verhaald hoe de mens al eeuwenlang omgaat met zijn soortgenoten en met de planeet.
Als country en americana tot je interessegebied horen, dan is het een absolute aanrader om naar Etan Huijs’ The monochrome veil te luisteren. Grote kans dat je de plaat koestert.
