 |
|
Loma Vista
(Nettwerk / Munich)
Er was geen cd waarover meer gesproken werd op de redactiebijeenkomsten dan het debuutalbum van Family of the Year. Een enkeling vond het geweldig, een ander bagger. Een deel van de collega’s raakte geïnteresseerd door de besprekingen, voor een ander deel hoefde het al helemaal niet meer. Juist de oude garde vond de neo hippy folk van het Amerikaanse Westcoast gezelschap wel aantrekkelijk, terwijl de jonkies er niets van moesten hebben. Benieuwd of dit nog zo is met de opvolger Loma vista. Die klinkt een stuk steviger, meer gearrangeerd, minder frivool. Het ‘happy happy joy joy’ gehalte drupt nog van de liedjes af, maar het is geen stromen meer. Het gezelschap van de broers Keefe drijft minder hippy en meer richting pop. Volgens mij heb ik St Croix dan ook wel eens voorbij horen komen op de transistor in huis, afgestemd op een van die eenheidsworstkanalen (niet mijn keuze overigens). De fijnmazigheid is er met Loma Vista dan ook vanaf. Slechts in Buried hoorde ik iets terug van het ongecompliceerde vrijheid-blijheid soundje. Het tempo is merendeels ADHD gericht en de paar ballads op Loma Vista worden voorzien van een mij te dik en smakeloos sausje. The Smiths, zelfs The Cure en volgens de persbijsluiter The Go Betweens en Fleetwood Mac moeten terug te horen zijn in het nieuwe geluid van Family of the Year. Het moge duidelijk zijn dat dit op de volgende bijeenkomsten weer heel wat discussiestof oplevert. Maar in mij hebben ze geen pleitbezorger.
