 |
Fenfo
(Montuno / Wagram, distr PIAS)
Het heeft zeven jaar geduurd voordat de Malinese Fatou(mata) Diawara met een opvolger kwam voor haar veel geprezen debuut Fatou. Niet zo verwonderlijk, want Diawara is een druk bezette dame: actrice, musicalster, filmster en dan ook nog singer-songwriter en muzikant. Net als haar eigen leven is de muziek van Fatou doorspekt met strijd: strijd om erkenning, gerechtigheid, maar vooral de vrijheid en dan met name van de hedendaagse Afrikaanse vrouw.
Fatou Diawara werd regelmatig als recalcitrant gezien door de ogen van ouders en familie. Ze wilde zelfbeschikkingsrecht en niet gebonden zijn aan de klassieke regels in de Malinese tradities. Dat is terug te horen in haar teksten, die doordrenkt zijn eigenwaarde. Toch liet ze nooit de link met de traditie geheel los en dat is ook terug te vinden op het album.
Natuurlijk, een Malinese met gitaar is niet vanzelfsprekend (vergelijk Rokia Traoré, het grote idool van Diawara), maar de sound, de ritmen en klanken van de Wassoulou stromen als bloed in de aderen door haar muziek. Doch ook hier volgt ze niet alleen, maar experimenteert ook. Een wat meer energiek swingend ritme, een wat gepolijster geluid en studiotrucjes maken van Fenfo een zeer toegankelijk album, ook voor onze oren.
Nergens zijn de arrangementen controversieel, nergens overdadig, maar keurig in balans afgemixed, van akoestische gitaar en fraai geregistreerde percussie tot keyboard en elektrisch versterkte gitaar. Naast melancholische liederen vind je op Fenfo vooral opgewekte songs, zeg maar liederen met een grote glimlach. Die worden dan gezongen door een dame met een mooie heldere stem, soms heel breekbaar en met een ruw randje (de titelsong), dan weer haast bezwerend en als fluweel. Maar wat vooral het album kenmerkt is overtuiging. Iets wat als een rode draad door leven en carrière van deze nieuwe Malinese muzikale ster loopt.
