 |
Orfeo
(Topic TSCD586)
Fay Hield is letterlijk en figuurlijk de muze van Jon Boden. De dame heeft echter voldoende kwaliteiten in huis om niet alleen afhankelijk te zijn van de deuren die heer Boden opent, al is het wel makkelijk. Voorganger Looking glass was een aardig album, maar nog niet dat wat je van Hield mocht verwachten. Orfeo is een stuk volwassener. Mag ook wel met The Hurricane Party als begeleidingsband, met daarin Martin Simpson (banjo, gitaar), Andy Cutting (trekzak), Rob Harbron (concertina, fiddle, zang), Sam Sweeney (fiddle, cello, nyckelharpa, zang) en uiteraard Boden zelf op alles wat snaren en vellen heeft. Instrumentaal zit het dus wel goed. Dit keer overtuigt de voorheen niet al te sterke zang van Fay eveneens. Ze klinkt een stuk zelfverzekerder dan op haar voorganger, met vooral meer diepte en durf. Qua arrangementen is Orfeo een waar genot. Heel subtiel worden instrumenten ingezet, soms alleen maar textures, dan weer volop en met alle dynamiek. Zeer doordacht en effectief. Het sterke punt van het album vind ik echter de bewerkingen van de oude songs. Bekende tunes en songs als The Parson’s gate, The Cuckoo, Pretty Nancy en The weavers daughter worden voorzien van verrassende, spannende en pakkende arrangementen. Fraaiste voorbeeld is Henry, beter bekend als Edward (onder andere Steeleye Span). Het wordt door Fay c.s. vertolkt als een muzikaal hoorspel met geluidseffecten, aanzwellende en uitstervende instrumenten, opwerkend naar een climax. Ook de lange titeltrack is een staaltje van arrangeerkunst. Het verveelt geen moment en houd je gekluisterd aan de boxen. Naarmate het album vordert grijpt het je steeds meer. Ik kan me voorstellen dat de smaak nog beter wordt als hij langer rijpt, maar zelf nu al behoort Orfeo tot een van de smaakmakers van dit jaar.
