Amser
(Disgyfrith CD003)
Afgelopen jaar verscheen de nieuwe cd van het Welshe Fernhill. In het kader van een komend bezoek (27 februari Theater Landgraaf en 28 november GUO) bespreken we hun laatste schijf Amser. Eigenlijk kan de conclusie kort en bondig zijn: wederom een klassiek werkje. De muziek van Fernhill is nauwelijks meer vernieuwend. Je weet wat je krijgt, maar het is verbazingwekkend hoe met dat gegeven toch elke cd weer weet te overtuigen. Daar straalt dan pure klasse van af. Ook nu weer de gekende ingrediënten. De meeste tracks beginnen met een subtiel getokkel op de gitaar door Ceri Rhys Matthews. De stem van Julie Murphy komt daarbij, waarna de viool (Christine Cooper) en/of de trompet van Tomos Williams zich daarbij voegt. Langzamerhand wordt het ritme opgevoerd en ontstaat een hypnotiserende cadans. Toch zijn er wat subtiele verschillen met de voorgaande albums. Zo bevat Amser behoorlijk wat titels, veroorzaakt door een flink aantal kortere tracks. Toch zijn er ook tracks die de zeven minuten ruim overschrijden. Tevens zijn er een paar Engelstalige songs toegevoegd. En niet de minste. Zo is er een aansprekende versie van Barbara elin. Uit live optredens zijn de voorgedragen gedichten door Cooper bekend. Er staan er nu een paar op de cd, zoals het korte The Quary. De muziek van Fernhill wordt soms als wat sloom bestempeld. Maar luister maar eens goed naar de pulserende drive die in de nummers zit, opzwepend zelfs in een aantal, waarmee de boel behoorlijk in de powermodus wordt gezet. Prima plaatje weer, verder weinig woorden aan besteden, maar gewoon luisteren en gaan kijken.