 |
Two Universes
(Feufollet Records FR003/Bertus)
De cajunformatie Feufollet begon in 1999 met een piepjonge bezetting. Het formidabele debuut werd vervolgd met het flitsende Belle Louisiane album. Een toenmalig interview met New Folk Sounds maakte duidelijk dat fiddler Chris Segura en de gebroeders Stafford (respectievelijk cajunaccordeon en drums) de langste adem zouden hebben. Het voorlopige hoogtepunt voor de band was het in 2010 verschenen album En couleurs, dat genomineerd werd voor een Grammy award als beste cajun en zydeco album. Maar na dit hoogtepunt verliet Segura de groep en bleven de broers als enige leden van het eerste uur over. Ook zangeres Anna Laura Edmiston verliet het podium. Feufollet is nu helemaal terug doordat Chris Stafford de handen in elkaar sloeg met multi-instrumentaliste en leadzangeres Kelli Jones-Savoy. Laatstgenoemde heeft een heerlijk stemgeluid voor dit genre. Het album wordt behoorlijk vet ingezet met de openingstrack Tired of your tears. De album-titel Two Universes refereert naar het duo Stafford en Jones-Savoy, die samen de koers bepalen. De gemaakte vergelijking met duo’s als Emmylou Harris & Gram Parsons en Gillian Welch & David Rawlings vind ik vooralsnog ver gezocht. Feufollet speelt een totaal ander genre en voert de muziek duidelijk in bandformaat op. De stijl op Two Universes hangt ergens tussen de cajunrock en honky tonk, met een vleugje popmuziek. Zeer aanstekelijke muziek voor de dansvloer, al betreur ik het wegvallen van het twin-fiddle spel. Die sound is deels overgenomen door toetsen, en dat versterkt het honky tonk gehalte. Ik hoor duidelijke raakvlakken met het zeer geslaagde en toch wat meer experimentele album Bayou Ruler van Steve Riley and the Mamou Playboys. Two Universes klinkt beduidend anders dan het eerdere werk van Feufollet, minder cajun/zydeco, maar komt wel even zo krachtig en degelijk uit de verf. Sommige songs zijn een beetje ‘over the top’ – met name het door Stafford gezongen werk wordt met (te) veel drama neergezet. Andere songs daarentegen, en toevallig juist de songs die door Jones-Savoy worden gezongen, trekken behoorlijk de balans door naar de andere kant. Het album wordt niet alleen sterk geopend, maar sluit ook prima af met Questions sans résponses, dat nog lang na blijft klinken in het hoofd. Gemengde gevoelens nemen niet weg dat Two Universes een sterk album is.
