Folkwoods, 12 -14 augustus, Eindhoven.
Tussen de buien door voltrok zich het 12e Folkwoods Festival. Gelukkig hadden de trouwe festivalbezoekers zich niet op voorhand laten afschrikken door de sombere weersvoorspellingen. Derhalve stroomde op vrijdagavond het festivalterrein behoorlijk vol en ontstond weer de bekende gezellige sfeer. En de programmering bood ook weer een grote variatie in muziekstijlen. Van pure volksmuziek tot moderne of experimentele, op folk gebaseerde, expressievormen. Van bal-folk tot bal-noir. Van blues tot bluegrass. Van ingetogen luisterliedjes tot metalfolk, het was er weer allemaal.
En dat is ook het sterke punt van Folkwoods. Eens te meer viel me het gemeleerde publiek op. Van tieners tot vijftig en meer plussers, gezinnen met kleine kinderen en groepen jongeren, geen festival voor één bepaalde doelgroep, maar voor iedereen. Het weer drukt natuurlijk zijn stempel op zo’n buitengebeuren. De vrijdag begon, na een enkel middags buitje, nog redelijk warm en droog. Zaterdag begon zonnig, maar werd steeds grijzer, somberder en miezeriger. Aan het eind van de avond ging het echter flink doorregenen en dat hield niet meer op tot zondag tegen het middaguur. Enorme plassen sierden het festivalterrein, de yurt waar de muziekinstrumentenbouwers onderdak hadden gevonden en andere plaatsen moesten watervrij worden gemaakt. Ongelukkige tentkampeerders ontdekten ’s morgens dat ze op een waterbed ipv een luchtbed sliepen.
Ondanks dit alles ging het festival goed georganiseerd door, mede dankzij de vele vrijwilligers die dit weekend nog eens extra in het zonnetje werden gezet. En terecht, want zonder deze vrijwilligers geen festival, zo simpel is dat. En dan de muziek. Teveel om allemaal te noemen, dus een iets willekeurige selectie. De maar net op tijd gearriveerde Seth Lakeman bracht een prima en degelijke set Engelse folk ten gehore, huismuzikant Ad van Meurs leverde met vrienden en bekenden een boeiend programma met alleen instrumentaal werk af; vrouw en zangeres Ankie zat en bleef achter de knoppen. Raymond van het Groenewoud wist, ondanks zijn wat merkwaardige programmering in de vroege middag, professioneel en met speels gemak de bomvolle tent aan zich te binden. Er waren opgewekte tarantella’s van het Italiaanse I Beddi, de mooie Hongaarse volksmuziek van Igriczek, entertainment met inhoud van de Zuid-Afrikaanse zanger/gitarist Chris Cameleon, spierballenmetalfolk van Skyclad (happy doom, zoals ze het zelf noemden). Mooie liedjes van Po’Girl, Martin Simpson, Allez Soldaat en Ma Rain, muziek om op te bewegen van Kalio Gayo, Lo Cepon, en nog veel meer. Helaas gingen de intieme liedjes van Sido Martens deels verloren in de veel te rumoerige tent en moest een enkele act op het hoofdpodium tegen paraplues en regenjacks aankijken.
Overigens trokken de hard-core dansers en vooral de kinderen zich weinig van regen en plassen aan. Integendeel. Er werd het hele weekend door volop gedanst in de balfolktent, er was een Alpenhoornblazer en een dweilorkest. Een metershoge houten draak sierde het middenterrein, liet kinderen op zijn rug klimmen en stootte af en toe flinke rookwolken uit. Folkwoods 2011 voldeed weer aan alle verwachtingen, dus laat editie 2012 maar komen. Het programmaboekje meldde alvast optimistisch dat er al namen waren geboekt.
