Dolce vita
(EPM 5733466)
Laat je niet misleiden door de foto. De jonge vrouw op de foto voor de Trevifontein is zopas 85 geworden. De Franse chansonnière Francesca Solleville is de dochter van een naar Frankrijk uitgeweken Italiaanse moeder die lid was van een anti-fascistische beweging. Zij erfde het engagement van haar moeder en zingt nu al zestig jaar lang erg geëngageerde chansons.
Zij was nauw bevriend met die andere geëngageerde zangers, Jean Ferrat en Allain Leprest. Leprest wordt als een der beste chanson-auteurs van de laatste decennia gerekend. In 1994 al bracht Solleville een cd uit met uitsluitend chansons die Leprest voor haar geschreven had. Ook op deze nieuwe cd is Leprest vertegenwoordigd met twee nummers waarvan de titels voor zich spreken: On ne me commande pas en Vous êtes marrants les riches.
Solleville is een vertolkster die zorgvuldig de chansons die ze wil zingen uitkiest en die ook inhoudelijke suggesties doet aan bevriende auteurs. De eerste EP-tjes van Solleville die in 1959 en 1960 verschenen, bevatten chansons op teksten van de dichters Louis Aragon en Pierre Mac Orlan. Gedichten van Aragon, die vaak door Jean Ferrat op muziek werden gezet en waarvan zij er ook een aantal opgenomen heeft, zijn steeds haar geprefereerde poëzie gebleven.
Op deze cd komt de Frans-Martinikaanse dichter Aimé Césaire aan bod met L’ombre gagne, op muziek gezet door Bernard Ascal. Bij de keuze van haar chansons laat Solleville zich vaak leiden door de sociale actualiteit. Hier koos ze voor twee chansons die naar de bootvluchtelingen verwijzen. La vague is een krachtig recent chanson van de Franstalige Zwitser Michel Bühler dat scherp de onverschilligheid dienaangaande aanklaagt.
Éric Pellerin schreef Le mur Méditerranée. Les portes de la France is een tekst van Bernard Dimey, overleden in 1981, over de onzin van het willen sluiten van Frankrijks grenzen. (Het Front National werd in 1972 opgericht) De tekst werd op muziek gezet door de minder bekende zanger Jean-Michel Piton die ook nog drie andere liederen schreef voor deze cd. Dolce Vita dat over het leven van Solleville zingt is er een van.
Op deze nieuwe cd blijft Francesca Solleville trouw aan zichzelf en aan haar visie op de maatschappij. Ze blijft ook trouw aan de pianisten die haar sinds vele jaren begeleiden: Michel Précastelli en Nathalie Fortin. Andere begeleidingsinstrumenten op deze cd zijn contrabas, cello, accordeon en accordina. Er valt nog te vermelden dat EPM-musique recentelijk ook een driedubbele compilatie-cd uitbracht met 69 nummers uit het vroegere werk van Solleville.