De la nature des choses
(Le roseau 110)
Het is zeven jaar geleden dat het voorlaatste studioalbum van Gabriel Yacoub verscheen. Een persoonlijke tragedie is daar debet aan. Voor een deel zingt Yacoub die op De la nature des choses weg.
Maar ondanks die persoonlijke invalshoek, wellicht een stukje autobiografie, zijn de songs van Yacoub immer universeel en overdraagbaar. Hij verpakt metaforen in pozie, speelt met taal. De teksten zijn enerzijds reel en relativerend, anderzijds filosofisch en verlangend. En in Il aurait du zelfs kritisch scherp met een aanval tegen de stupide George Bush. Het nummer kent een sterke countryblues inval, waarin de geest van Darrol Adams rondwaart en Yacoub zelf de banjo hanteert. Het is een van de fijnzinnige veranderingen die de Fransman op dit album doorvoert. De composities zijn op het instrumentale Heron van trouwe metgezel Gilles Chabenat, allen van eigen hand, soms in samenwerking met Sylvie Berger, Yannick Hardouin of Gildas Arzel. De structuur is de gekende Yacoub stijl: melodieus, lyrisch, aantrekkelijk, boeiend met een vleugje melancholie. Maar het is vooral de benadering van de songs en de uitvoeringen die De la nature des choses anders maken dan de voorgangers. Yacoub fungeert op dit album veeleer als de zanger, de chansonniers, dan de folkmuzikant met gitaar. Want die laatste combinatie komt pas voor het eerst in de vijfde track Souveniers Oublies en daarna nog slechts drie keer voorbij. De gitaar is dus minder dominant. Daarentegen hanteert de Fransman soms spaarzaam, maar wel efficint andere instrumenten zoals mandoline, autoharp, dulcimer en dus banjo. Een grote rol voor de invulling van de overige instrumenten is uiteraard weggelegd voor zijn vaste partners Gilles Chabenat (draailier) en Yannick Hardouin (piano en bass). Chabenat doet dat vooral subtiel en omspelend. Hardouin, met schitterende pianoakkoorden, vormt de spil waarom de begeleiding draait. Meest opvallend is echter de veelvuldig terugkerende begeleiding van een klein blazersensemble. Opener Tout est la is de eerste en wellicht meest duidelijke confrontatie. Met heerlijke harmonien en steeds die allesoverheersende sublieme subtiliteit luiden een nieuwe Yacoub in, met oude waarden die uiteraard niet verloren zijn gegaan. Zo herkenbaar en toch (weer) geheel anders. Elle Disait, met de kenmerkende pompende bas van Hardouin, de fraaie meestemmige vocalen, de fragiele soli en de klagende zang, is een van de hoogtepunten van deze cd. Het is de hand van de grote meester die opnieuw een topprestatie aflevert.
Luisteren
