Door Eelco Schilder
Rimfaxe
(westpark 87130 / music and words)
De Finse formatie Gjallarhorn is in Nederland inmiddels een tamelijk bekende naam. De duistere, wat mystieke moderne bewerkingen van oude Scandinavische muziek blijkt bij een betrekkelijk grote groep liefhebbers aan te slaan. Inmiddels is hun vierde cd verschenen genaamd Rimfaxe en ook voor deze cd heeft de groep weer geput uit het rijke Noordelijke verleden.
De vorige twee cd’s van Gjallarhorn spraken mij wel aan, Sjofn liet een nieuw geluid horen van verstilde muziek tot razende ballades. Hun voorlaatste cd Grimborg was van een heel ander karakter. De muziek was donker en duister en een stuk moeilijker te doorgronden. Wat beiden cd’s gemeen hadden was hun eenheid, en dat is precies wat ik mis bij Rimfaxe. De cd begint mooi met het bijna pastoraal klinkende titellied, ook Kokkovirsi mag er nog zijn alhoewel hier al een beetje de overdaad aan klanken en ideen door begint te klinken. Helaas zet dit zich door en hoor je op Systrana en vooral op Blacken een Gjallarhorn dat zichzelf niet in de hand lijkt te hebben. De nummers gaan ten onder aan orkestrale arrangementen en bombastische hoogtepunten die, mijn inziens, totaal niet passen bij de muziek en de gezongen teksten. Zo blijft deze hele cd een beetje wringen. Ik vind het bij vlagen weer prachtige muziek, maar ook na meerdere keren luisteren blijf ik me ergeren aan de manier waarop de groep dit keer de muziek heeft bewerkt. Ik krijg een beetje het gevoel dat ze uit zijn op effectbejag en daardoor de basis, de muziek, soms wat uit het oog zijn verloren.
