Quai No 7
(Coop Breizh GK07)
Quai no 7 is het vijfde album van Gwenael Kerleo. Het eerste dat, op één nummer na, volledig bestaat uit songs. Kerleo is voor mij een harpiste die met een geheel eigen stijl uiting gaf aan het nieuwe Keltische geluid uit Bretagne. Niet gebonden aan de andro’s, dans plinns, gavottenn en meer, maar met eigen composities op een eveneens aan de traditie gelinkt instrument een draai geven aan de ontwikkeling en evolutie van de folkmuziek. Haar composities kenden onverwachte wendingen en toonsoortwisselingen, maar waren interessant en toegankelijk. Op Quai no 7 zijn de composities, het muzikale gedeelte van Kerleo, qua arrangementen veel meer uitgewerkt. Kevin Camus op uillean pipes en whistle is daarin prominent aanwezig, Verder zijn er bijdragen van Jerome Le Tareau (dwarsfluit), Mathilde Chevrel (cello), Yann Queffeleant (gitaar) en Yvon Molard op percussie. Teksten zijn van diverse schrijvers, zowel in het Frans, Bretons als Engels. Dat laatste is in twee nummers niet altijd even sterk. Maar ook in zijn geheel kunnen mij de liederen niet overtuigen. De gevoelige snaar wordt soms iets te dik aangemeten met cello of dwarsfluitbegeleiding, in de meer opgewekte nummers gaat juist het harpspel verloren en verdwijnen de finesses. Bovendien hebben alle nummers een licht jazzy en/of gesofisticeerd sausje. Laid back, dat op den duur de smaak naar meer ontneemt. Ik snap dat je als muzikant nieuwe wegen wilt ontdekken, maar wat mij betreft zoekt Kerleo dat in haar uitstekende harpspel en -composities en niet in een carrière als continu zingende engel.