(Once Again, Quickly Bafe’s Factory MBA054)
‘Vijfsnarig futurisme van een paar honderd jaar geleden’. Met deze introductieslogan wordt de belangstelling opgewekt voor een album van Hannu Saha & Pakasteet. Eerstgenoemde is een autoriteit in de Finse volksmuziek: als bespeler van de kantele, maar ook in zijn rol als onderzoeker, directeur van het nationaal folkmuziekinstituut en folkarts centrum in Kaustinen. In zijn lange carrière nam hij diverse albums op met verschillende formaties. Pakasteet bestaat uit interdisciplinair artiest, muzikant en producer Jussi Lehtisalo (op het album synthesizers, drummachine en zither) en filmregisseur en visual artist Mika Taanila, die op Taas kerran, äkkiä zorgt voor synthesizergeluiden en bewerkte geluidsfragmenten.
Saha bespeelt de kantele op traditionele wijze, maar tevens op afwijkende manier, waarbij het instrument geprepareerd is met diverse voorwerpen (paperclip, notenschalen, papier etc). De tonen van de zither gaan meermaals door effectpedalen en Taanila voegt bewerkte opnamen van zijn antwoordapparaat toe aan het geheel. Alle vijf de composities zijn gezamenlijke producties, variërend in speelduur van vijf tot ruim tien minuten. En hoe klinkt dit fraais dan? Spooky, experimenteel, als een soundtrack, soms vervreemdend maar ook herkenbaar. Er is niet echt sprake van een gestructureerde melodielijn – op het met een barokke rockaanpak gepaarde Vahan suolaa na – , maar ook geen avant-garde. Het is intrigerend, fascinerend, verrassend en origineel.
Het zal puristen absoluut niet aanspreken, maar jongeren des te meer. En wellicht is dit de stap die ondernomen moet worden om volksmuziek ervan te weerhouden een museumvoorwerp te worden.