O’er the singing woodlands
Stirring the stilness grey
In Flanders fields
(eigen beheer, )
Hans Wigman is een zanger/gitarist, die vlakbij Leeuwarden woont. In het dagelijkse leven is hij wiskundeleraar. Wigman heeft een fascinatie voor poëzie. Dat bracht hem er toe op tussen 2020 en 2023 in eigen beheer drie albums uit te brengen met door hemzelf op muziek gezette gedichten van ‘de grote schrijvers’. Ook droeg hij zelf gedichten aan. Zijn belangrijkste partner bij de totstandkoming van de cd’s is folkmuzikant Erik de Jong, die naast bijdragen op tin whistle en bodhran tevens de opnames verzorgde. Andere vaste bijdragers zijn Sebas Postma (toetsen) en Erik Wessels (gitaar, bas). Ellen Bakker zong op de eerste twee cd’s enkele nummers die Wigman zelf schreef.
De eerste, in 2021 verschenen cd O’er the singing woodlands bevat 21 nummers. Je treft grootheden als Thomas Caulfield Iwin, William Butler Yeats en Emily Dickinson aan, maar ook Nederlandse dichters: Jan Jacob Slauerhoff en Frederik van Eeden. De muziek is steeds kalm en ondersteunend. Zo wordt het voor de luisteraar gemakkelijk om de teksten in zich op te nemen, zeker omdat alle teksten werden opgenomen in het cd-boekje. Echte luistermuziek. Wigman leverde zelf zes Engelstalige gedichten aan. Opvallend is dat de gedichten van Slauerhoff en van Eeden in het Engels werden afgedrukt, terwijl ze op de cd gewoon in onze eigen taal klinken. Internationale ambitie?
De tweede cd kreeg de titel Stirring the stilness grey mee. Ditmaal 18 tracks, allen in de Engelse taal. De hoofdmoot wordt gevormd een achttal sonnetten van Thomas Caulfield Irwin. Daarnaast werk van onder andere Emily Brönte en John Drinkwater, en driemaal Wigman zelf. De sfeer is herfstig, hoewel de zomer ook z’n opwachting maakt. Muzikaal gezien verschilt de aanpak niet veel van de eerste cd. Iets meer afwisseling, wat prettig is. De vormgeving is in hetzelfde kader gegoten.
De derde cd, In Flanders fields, sluit aan bij een interesse van mezelf: liedjes over de Eerste Wereldoorlog, het niet te bevatten slagveld. Hiervoor koos Hans Wigman vooral voor de gedichten van Wilfried Owen (negen stuks), die in de loopgraven zijn gedichten neerschreef. Toen hij in 1918, nadat in het ziekenhuis terecht kwam, terugkeerde naar het front is hij gesneuveld, een week voordat de oorlog beëindigd werd. Toen hij in het ziekenhuis lag, ontmoette Owen collega dichter Siegfried Sassoon, met wie hij bevriend raakte. Van Sassoon selecteerde Wigman een tweetal gedichten. Verder werk van onder meer Isaac Rosenberg, Edward Thomas en John McRae (het vermaarde In Flanders fields). Geen gedichten van Hans Wigman zelf dit keer. In totaal 21 op muziek gezette gedichten, die een heel andere lading hebben dan de natuurpoëzie van de eerste twee cd’s. Het overgrote deel werd tijdens de Eerste wereldoorlog geschreven, drie gedichten zijn van daarna. Ooggetuigenverslagen die nog steeds bijzonder veel indruk maken. Ook al verzacht de muziek de gruwel. Voor mij de te prefereren cd van het drietal.
