 |
Brabo Mundo
(Eigen uitgave, heinaugustijn.nl)
De dertiger Hein Augustijn groeide op tussen grammofoonplaten van Dommelvolk, de Veulpoepers en Gerard van Maasakkers. Besmet met het Brabant-virus stond hij aan de wieg van Vandiekomsa, maar sinds een paar jaar timmert hij ook alleen aan de weg. Op zijn derde solo-cd laat hij zijn Brabantgevoel duidelijk spreken.
Dat solo moeten we wat ruimhartig interpreteren. Want hoewel de zanger-gitarist alle muziek en bijna alle teksten zelf creëerde, weet hij zich omringd door een batterij aan uitstekend ingevoerde muzikanten uit de pop, jazz, folk, americana en wereldmuziek. Zij staan de Brabander bij om de liedjes op passende wijze vorm te geven. In Lieve gaode meej daanse lijkt het zelfs of op de achtergrond de ritmesectie van een old time jazzbandje meespeelt. Het gebruik van ukeleles voegt hier en daar bovendien een frisse klank toe.
De meeste liedjes zijn humoristisch getint, ook gemoedelijk (Nèffe ou) en soms kritisch (Ja wadde). Maar ook zijn ze weleens in een exotische vorm gegoten zoals Brabo Mundo. In Mèskes meej ’n zachte G laat Augustijn horen waar zijn hart ligt en waar hij zich thuis voelt. In de dun gezaaide folk- en streektaalmuziek in Brabant vormt deze rasbrabander een welkome aanvulling.
