(Acoustic Music Records 319.1629.2)
Zeven soloalbums in zeven jaar tijd. En zeven is een magisch getal. Een perfecte titel dus voor een nieuw album vol gitaarklanken van Ian Melrose. Het album magisch noemen gaat wat te ver, maar dat het verrekte goed is, daarover geen twijfel. En opmerkelijk: drie van de 15 tracks zijn originele composities van de Schotse Berlijner, de rest zijn interpretaties en bewerkingen van bestaande tunes. Dat er een handvol Ierse en Schotse traditionals tussen zitten is geen verrassing.
The butterfly nam hij al diverse malen op met wisselende muzikanten, maar zijn soloversie hier is om van te smullen. Als een sprankelende, uiteenspattende waterval druppelen de heldere tonen uit de gitaar. En zelfs de evergreen Danny boy wordt in/uit de handen van Melrose een pareltje. Maar Melrose blijft niet hangen in het mystieke Keltische. Bijzonder is zijn bewerking van Bach’s Adagio from D minor concerto. De snaren zingen, trillen, creëren een warme sfeer, gespeeld in een lyrische bewerking. Evenzo apart is de spiritual Swing low sweet chariot. Opnieuw een lyrische setting met heerlijke harmonieën en vlotte, haast moeiteloze fingerpicking. En wat te denken van een Duitse schlager met mooie melodie, in het Engels vertaald, waarbij Melrose zijn eigen, aangename warme stem begeleid.
Twee wat Zuid-Amerikaanse getinte instrumentalen – de cover Manha de Carnaval en eigen compositie Aire de Berlin milonga als eerbetoon aan Astor Piazolla – vallen geenszins qua sfeer en klank uit de toon. Hetzelfde geldt voor het zwoele, jazzy Somewhere over the rainbow, waarin elke noot en toon transparant doorklinkt. Don Ross, pionier van de funky fingerpicking, krijgt een hommage in Driving with Don, waarin de leerling de meester naar de kroon steekt. Opgewarmd door Driving with Don sluit Melrose af met de gouwe ouwe Smoke on the water. Door Jan en alleman al gecoverd, van beginnende tussen de schuifdeuren pubergitaristen tot meesters op 6 snaren, weet de Schot uit te blinken in zijn versie met power, transparantie, vingervlugheid, sterk ritmisch spel en heldere tonen.
Melrose bewijst zich – wederom – als een absolute meester, waarbij dit keer zijn veelzijdigheid in het oor springt. Een voortreffelijke cd, mede door de heldere, met ietwat nagalm gepaard gaande, opname en mix door Melrose en diens trouwe geluidsman Jörg Surrey.
