Ibrahima Cissokho & Mandingue Foly – Liberté mom sa bop

Liberté mom sa bop
(NarRator NRR 180)

Christian Pliefke heeft maar weer eens een label toegevoegd naast CPL, Nordic Notes en Beste!Unterhaltung aan de toch al imponerende catalogus. Bij mijn weten is Liberté mom sa bob de eerste uitgave op het nieuwe NarRator, waarop (niet-westerse?) wereldmuziek gaat verschijnen.
Dat het geen doorsnee is zal u niet verbazen. Ibrahima Cissokho is kora speler, maar hij voegt aan de door hem op het instrument gecreëerde klanken diverse vervormers toe. Dat geeft een rocky geluid. Voeg daarbij de stevige ritme sectie met drums, bas en diverse percussie. Met de saxofoon heb je een zeer eigen geluid.
In vergelijking met het eerdere Yanfu is de bezetting sterk gewijzigd. Senegalees Cissokho neemt in het Mandigo de vocalen voor zijn rekening, maar een bepaald groot zanger is hij niet. Het is eerder schreeuwen dan verantwoorde stembuigingen. De muziek moet het hebben van de drive, de beat en vooral het vlotte ritme. De energie is groot, maar ik mis finesses.
Cissokho is nog zoekende naar de juiste samenstelling en dosering lijkt het. Je kunt namelijk een lied ook te vol stoppen, zoals in openingstrack Africa (met een scheurende elektrische gitaar of is het toch de vervormde kora?) en in Birimbita. Daar vliegen de ritmes je om de oren, een blazerssectie voegt er stoten syncopische klanken aan toe. Voor rustzoekers is er weinig te vinden op deze Liberté mom sa bop: druk, drukker, drukst is het devies.
Het is nog zeker niet het perfecte album, maar voegt wel een nieuwe dimensie toe aan de West-Afrikaanse afropop.

Scroll naar boven