IDFA 2006

IDFA Amsterdam 23 november t/m 3 december (deel 1)

Het IDFA is een internationaal toonaangevend documentaire-festival. Ook dit jaar was er weer een divers aanbod van documentaires over de meest uiteenlopende onderwerpen. Ik ben naar Amsterdam getogen om te zien wat ze te bieden hebben op het gebied van muziek-films. In deze recensie een eerste deel van het verslag.

Het aanbod was dit jaar zeer groot. Vooraf kwam ik al tot 14 films over muziek, die binnen het terrein van New Folksounds liggen.
Een opmerkelijke film die momenteel zelfs bovenaan staat in de ranglijst voor de publieksprijs is Nmadak TX. De Spaanse film volgt twee muzikanten, bespelers van het Baskische percussie-instrument de Txalaparta, op hun muzikale reis door India en Afrika. Twee co-regisseurs gaven zaterdagavond (25 nov) in een talkshow een optreden met het instrument dat de hoofdrol in deze film speelt. Het is te hopen dat deze film de filmhuizen haalt.
Een film die zeker de filmhuizen haalt, begin 2007 is het portret Jimmy Rosenberg, de vader, de zoon en het talent. In de film worden beelden van optredens toen hij slechts acht jaar was, afgewisseld met beelden van het zigeunerkamp in Brabant waar hij is opgegroeid en zijn verblijf in een Belgische psychiatrische kliniek en de gevangenis. Tussendoor zien we prachtige beelden van een gitaarspelende Jimmy in donkergrijze en zwarte tinten. Openhartige interviews met Jimmy en zijn familie, en dan vooral zijn vader, schetsen het beeld van een wonderkind dat verstrikt is geraakt in drugs. Je hoeft niet van Django Reinhardt te houden om door deze film gegrepen te worden. Jimmy’s muziek is intens en de beelden sluiten daar naadloos bij aan. Aangezien het zondag (28 nov) de eerste screening was, was de regisseur aanwezig. Maar ook Jimmy zelf was er, het was goed te zien dat het nu weer goed met hem gaat.
Minder indrukwekkend, maar niet minder mooi is Bishan Blues, een documentaire over de fakirs. Bij het woord fakir denkt men al snel aan spijkerbedden en slangenbezweerders. Maar in feite zijn het leden van een islamitische stroming. Ze maken veel muziek, de folk-stijl van liederen zoals je die ook bij Paban das Baul hoort. Muziek is een middel om dichter bij allah te komen. De film heeft hier en daar korte interviews, maar is vooral een aaneenschakeling van beelden in tempels, op festivals, maar vooral heel veel muziek.

Binnenkort volgt het tweede deel van deze recensie.

datum: 27 november 2006

Scroll naar boven