 |
Places we have been
(Acoustic Music Records 319,1604.2)
De Belg Jacques Stotzem behoort tot mijn ‘all time favorite’ gitaristen. Ondanks de hoge kwaliteit, was ik niet geheel content met zijn laatste albums. Daarop bewerkte de Belg bekende pop- en rocksongs voor sologitaar. Dat deed hij met verve en hij demonstreerde zijn uitzonderlijke klasse, maar het is naar mijn idee niet de sterkste kant van de gitarist. Waarschijnlijk moet er in huize Stotzem ook een (dik) belegde boterham geserveerd worden en zal hij met dat soort albums meer exemplaren verkopen dat met eigen materiaal.
Met Places we have been keert hij gelukkig weer terug naar wat hem zo goed maakt: lyrische en ontroerende melodieën, prachtige akkoorden, gepaard aan krachtige of juist meeslepende ritmen en dat gespeeld met een ongeëvenaarde tonale zuiverheid. Vooralsnog was ik verrast met de eerste tonen van het album (en de titelsong). Jacques op de klassieke toer? De intro van het titelstuk lijkt wel een romantisch klassiek werkstuk. Tot na enkele maten op uiterst subtiel wijze het ritme verandert in een… slow blues. Dit is kunst, dit is mooi, dit is voortreffelijk!
En dan is het genieten, een heel album, negen composities lang. Fraaie melancholische composities zoals het dromerig mistroostige Vue sur mer, worden afgewisseld met meer uptempo nummers, zoals het rocky Back to the western sky en het jazzy/bluesy Middle of nowhere. Ingehouden vrolijk is het knappe Morgen geht’s weiter, waarin Stotzem een breed scala aan technieken etaleert.
Weer een voortreffelijk album van de meestergitarist. En nu maar hopen dat deze net zo goed of zelfs beter verkoopt dan de pop-rock bewerkingen.
