To Rory
(Acoustic Music Records319.1540.2)
Vaste lezers weten inmiddels dat ik een grote bewonderaar ben van gitarist Jacques Stotzem, de Belg met de fluwelen snaaraanslag, maar met dynamiet in de vingers. Toch heb ik gemengde gevoelens bij zijn laatste producties.
Stotzem registreerde al tweemaal een soort ‘greatest pophits played on the acoustic gitaar’ en daar komt ditmaal een geheel op akoestisch gitaar gespeeld tribute album met nummers van Rory Gallagher bij. Vooropgesteld dat ik het originele werk van de vroegtijdig overleden Ier onvoldoende ken, is het een gepassioneerd eerbetoon. In zijn hoestekst geeft Stotzem aan dat hij altijd een grote fan was van Gallagher en na het zien van een live-concert verkocht was. Hij beschrijft de Ierse gitarist zoals de muziek klinkt op deze schijf: energiek, met finesse.
Gallagher speelde eclectische bluesrock, Stotzem transformeerde de songs tot akoestische fingerpickstukken. Een huzarenstukje, waarin je zowel de kwaliteiten alsmede de eigenschappen van Stotzem ontdekt. Want ondanks de bron (bluesrock) hoor je in de bewerkingen van de Belg soms zijn kenmerkende fraaie harmonischen. Minder dan op voorgaande werken het geval was, maar het zit het meer in de details: een overgang waarin je die veelheid aan klanken in perfecte harmonie ontdekt, notenopvolging, een loopje, een vol akkoord. Daarmee wordt één van Gallagher’s bekendste songs Tattoo’d lady een smakelijke fingerpicker.
Dichtst bij de bron blijft Stotzem naar mijn idee bij het op dobro met slide gespeelde Country mile, ook in zijn bewerking te herkennen als een echt bluesrocklied.
En toch… Ondanks alle lofuitingen voor dit knappe staaltje arrangeren en uitvoeren de kritische noot: is Stotzem compositiemoe? Heeft hij een writersblock? Want waar blijft de Stotzem zoals we hem kennen? Met die schitterende verstilde, melancholische open composities of desnoods de gedreven opzwepende tunes in open stemming? Het wordt toch wel weer eens tijd voor een originele Stotzem Jacques! Hoe perfect dit album ook is…