|
|
Jantje huilt, Jantje lacht
(Marista MCD 9356)
Pigmeat stopte in 2009, maar Jankobus Seunnenga ging verder. De titel van zijn tweede solo-cd geeft uitstekend aan welke kanten je met de Fries op gaat. De diepere betekenis van Amors capriolen vangt hij in mistroostige liefdesliedjes met bijzondere woorden en klanken. Die liedjes van verlangen klinken poëtisch en roepen vaak surrealistische beelden op zoals het fraai vormgegeven Versteende vlinders. Zijn absurdistische kolderliedjes – in Pigmeatstijl – nodigen echter weer uit om luidkeels mee te zingen. Seunnenga’s teksten liggen dan ook niet altijd voor de hand. In De verstrooide infiltrant combineert hij bijvoorbeeld verschillende betekenissen van verstrooien. Zijn muziek volgt ook niet altijd de simpelste weg. Soms klinkt een ingetogen klassieke gitaar. Dan weer komt de elektrische variant luidkeels voorbij. Organist Theo Koster en zangeres Sjoukje Bloem zijn enkele van de muzikanten die meespelen op deze gevarieerde schijf. Hier en daar zingt Seunnenga – tussen het Nederlands – ook nog een Stadsfries liedje. Van afstand lijkt de schijf misschien een allegaartje. Van dichtbij hoor je echter de veelzijdigheid van de zanger, liedschrijver en muzikant. Een cd die past bij sterk wisselende stemmingen; in goede èn slechte tijden dus.
