![]() |
Op 13 maart was het tien jaar geleden dat Jean Ferrat, de Franse chansonnier met communistische sympathieën, overleed. Zijn trouwe uitgever en goede vriend, Gerad Meys, bracht bij die gelegenheid twee nieuwe compilaties van Ferrats werk uit.
Een dubbel-cd kan je echt als een ‘best of’ beschouwen. Dertig van zijn bekendste nummers zijn verzameld, waaronder ook enkele gedichten van Louis Aragon, de voorkeursdichter van Ferrat, die door hem op muziek werden gezet.
Het eerste nummer van de in totaal eenendertig is wel bijzonder. Het is namelijk een chanson dat tot nog toe niet werd uitgebracht, een ‘inédit’ zoals dat heet. De uitgever verzekerde ons dat er, bij eventueel volgende compilaties, geen andere onuitgegeven nummers, door Ferrat zelf gezongen, meer zullen verschijnen. Dis-moi, qu’as tu fait du temps des cerises is een nummer dat opgenomen werd voor de plaat Dans la jungle ou dans le zoo uit 1991. Het was de laatste studioplaat van Ferrat met eigen nummers. Nadien is in 1994 nog een cd verschenen met chansons op teksten van Aragon en in 2002 de cd En scène, een live-opname.
Omdat de plaat uit 1991 ook nog op vinyl verscheen moest, omwille van de beperkte tijdsduur van een elpee, één opgenomen nummer van de speellijst verdwijnen. Het zou voor een volgende cd gebruikt worden, maar die is er niet meer gekomen. Vandaar dat het chanson Dis-moi, qu’as tu fait du temps des cerises tot nu onuitgegeven is gebleven. Het nummer verwijst duidelijk naar het oude Franse liefdeslied Le temps des cerises dat gaandeweg aan de Commune van 1871 werd verbonden en uitgroeide tot een hymne van de linksen. Ferrat zingt hier nogmaals zijn sociaal hart en zijn sociale overtuiging uit. Het lied klinkt bij mij als een vraag aan de toenmalige socialistische president Mitterrand, wiens beleid toen veel linkse kiezers heeft ontgoocheld. Het is een zuiver Ferrat-nummer met het zeer herkenbare arrangement en de begeleiding van zijn vaste orkestleider Alain Goraguer.
De vinylplaat die uitgebracht is, is een bijzondere samenstelling van twaalf geëngageerde en door de openbare omroep vaak gecensureerde chansons. De plaat Quand on n’interdira plus mes chansons kreeg als ondertitel ‘chansons engagées et déconseillées’. De plaat opent, uiteraard kan je zeggen, met Nuit et brouillard, het chanson over de deportatie van de joden (waaronder Ferrats vader) en eindigt met En groupe en ligue en procession.
Deze beide uitgaven zie ik als een verdiende hulde aan deze bijzondere chansonnier.