Jim Moray
(Nibbick nibl005/Bertus)
Na het uitkomen van zijn debuut Sweet England in 2004 waren de lovende reacties in de Britse pers niet van de lucht. De belangrijkste ontwikkeling in de Britse folk sinds Fairport, de heruitvinding van folkmuziek, een revolutionaire ervaring, en ga zo maar door. Geen kinderachtige uitspraken en dat maakt een mens nieuwsgierig.
De nu 24-jarige Jim Moray beschouwde zijn debuutplaat als een soort eindexamenwerkstuk na het afsluiten van zijn studie aan het conservatorium van Birmingham. Nu ligt zijn tweede product voor, waar dezelfde ideeën aan ten grondslag liggen, namelijk het bewerken van klassiekers uit de Engelse folktraditie, aangevuld met eigen werk. Traditionals als Barbara Allen, Lord Willoughby, Flow my tears en Fair and tender lovers werden dusdanig van nieuwe arrangementen voorzien dat ze, op een enkele uitzondering na, bijna onherkenbaar zijn. Moray koos ervoor om de meeste nummers nogal theatraal en pompeus neer te zetten, kamerbreed geluid en stevige orkestratie met letterlijk veel toeters en bellen. Met gevoel voor drama probeert hij het verhaal dat in elke tekst zit te etaleren. Moray speelt gitaar, piano, keyboard, bas, drums en zorgde ook voor alle arrangementen en de productie. Een bescheiden gastrolletje is er voor zangeres Rose Kemp. Zonder dat ik het precies kan duiden heeft de plaat een einde zestiger jaren feel. Denk aan hits uit die tijd als Eloise van Barry Ryan, de Moody Blues of de manier van arrangeren van de Beatles in hun Strawberry fields-periode. Moray heeft de folkmuziek niet opnieuw uitgevonden, maar een totaal andere en redelijk originele invalshoek gekozen om Britse folksongs te belichten. De capaciteiten van deze jongeman zijn onmiskenbaar, de rest is een kwestie van smaak.
