 |
75th Birthday celebration
(Razor & Tie, JB00002)
Als je jarig bent, mag je vrienden uitnodigen voor een feestje. Dat deed Joan Baez op haar vijfenzeventigste. Twaalf favoriete artiesten had ze uitverkoren: David Bromberg, Jackson Browne, Mary Chapin Charpenter, Judy Collins, David Crosby, Emmylou Harris, The Indigo Girls, Damien Rice, Paul Simon, Mavis Staples, Richard Thompson en Nano Stern. Met uitzondering van de laatste waren het niet de allerjongsten meer, maar toch werd het een levendig festijn. De viering vond plaats in het Beacon Theater in New York een paar weken na haar vijfenzeventigste verjaardag, al weer meer dan een jaar geleden. Het concert werd vastgelegd op een dubbel-cd.
Vooral de songs die Baez samen met anderen zingt zijn heerlijk om naar te luisteren, zoals Hard times come again no more met Emmylou Harris en The water is wide met The Indigo Girls. Blackbird, met David Crosby en Freight train met David Bromberg zijn ook van die oorverwenners.
Bij Baez is het engagement nooit ver weg. Dat blijkt ook in enkele van de korte tussencommentaren. Ze preludeert al een beetje op de – dan nog komende – presidentsverkiezingen bij de aankondiging van Before the deluge dat ze samen met Jackson Browne zingt.
De Chileen Nano Stern voert tegen het einde van het concert de party-sfeer nog wat verder op in Gracias a la vida. Vooral als hij daarbij een lekker vioolpartijtje speelt. Aan het applaus te horen is Paul Simon de populairste gast. Die zingt dan ook zijn bekendste lied, The boxer. Het duet met Baez krijgt daarbij een extra impuls door het gitaarspel van Richard Thompson.
Het slotlied is het solo uitgevoerde Forever young. De folkzangeres oogt inderdaad nog aardig jeugdig als ze haar slotwoord: “see you in ten years” de zaal in slingert.
De stem van Baez is na al die jaren ongebroken, hoewel die typische Baez-kopstem lichte slijtvlekjes begint te vertonen. Menig zangeres en zanger kan aan die zangkwaliteit nog steeds een puntje zuigen. Dat blijkt onder meer bij de uitvoering van Diamonds and rust dat ze samen zingt met “The legend with the blue eyes”, Judy Collins, die zelf de vijfenzeventig dan al is gepasseerd en ook nog goed bij stem blijkt te zijn.
Een meeverpakte dvd doet het concert nog eens dunnetjes over. Ondanks de niet in hd-kwaliteit uitgevoerde opname, geeft die schijf toch wat aanvullende visuele informatie. Zo valt de terughoudende opstelling van de Engelse Richard Thompson extra op tussen het soms wat overdreven enthousiasme van de Amerikanen. En dan zitten er in het publiek nog meer bekende gezichten uit de folkwereld. Dan is het toch leuk dat je als kijkende luisteraar dat feestje ook hebt mogen meemaken.
