Joe Henry – All the eye can see

All the eye can see
(earMUSIC)

Joe Henry is een zanger-gitarist en producer met een indrukwekkende staat van dienst. Vanaf medio jaren tachtig bracht hij een vijftiental albums uit. Daarvan heb ik er twee in mijn kast staan: Short man’s room uit 1992, waarbij hij een samenwerkingsverband aanging met de toen nog lang niet zo bekende groep The Jayhawks, en Shine a light, een verzameling treinliederen die hij samen met Billy Bragg vorm gaf. Joe Henry is een artiest die lastig in een vakje is te stoppen. Hij laat zich graag van onverwachte kanten zien.

Als producer werkte hij met zeer uitgebreide lijst uiteenlopende muzikanten: van Kristin Hersch en Teddy Thompson tot Elvis Costello, en van Mary Gauthier en Loudon Wainwright III tot The Milk Carton Kids. Hij wist steeds de muzikant of groep uit te dagen om buiten de lijntjes te kleuren.

All the eye can see is voor het grootste deel door Joe Henry thuis zelf opgenomen tijdens een van de periodes van wereldwijde lockdowns. Joe verwachte door de omstandigheden een tot op het bot kaal album te gaan maken, maar in de praktijk bleek het eindresultaat juist zijn plaat met de meest uitgebreide bezetting tot op heden te zijn geworden. Op de cd wordt Henry bijgestaan door meer dan 20 muzikanten, waaronder zijn vertrouwde muzikale metgezellen (zoon) Levon Henry (saxofoon, klarinet), David Piltch (basgitaar), Patrick Warren (piano, toetsen) en John Smith (akoestische gitaar).

Toch is All the eye can see qua sound een intiem album, zeer emotioneel, uitermate rustig, mooi en ontspannen, met eenvoudige maar goed geconstrueerde melodieën en sterke teksten. De twaalf liederen worden voorafgegaan door een prelude en afgerond met een proloog die de opmaat vormt het slotlied Red letter day. Het geheel voelt aan als een film met vele verschillende fragmenten die allemaal een andere grijstint bevatten. Joe Henry is persoonlijker dan ooit tevoren in de twaalf gepresenteerde liederen. De teksten staan open voor interpretatie.

Bijzonder is het lied over singer-songwriter Karen Dalton, die in de jaren zestig in gezelschap van Bob Dylan de podia betrad. De twee platen die ze maakte zijn belangrijke tijdsdocumenten. Haar rauwe, donkere stem is onvergelijkbaar. Het is lastig favorieten te noemen. Het album vormt één geheel. Het is zeker geen straf om na het wegsterven van de laatste klanken de afspeelknop opnieuw in te drukken. Joe Henry heeft een indrukwekkend album afgeleverd.

Website: www.joehenrylovesyoumadly.com

Scroll naar boven