(Buda Musique 860393)
Onlangs besprak ik de cd Öbgelerim, Music for my ancestors van Tuvaan Batsükh Dorj. Daarop was een belangrijke rol weggelegd voor de Franse muzikant Johanni Curtet. Hij maakt ook deel uit van de zeer interessante formatie Meïkhaneh (zie website voor eerdere recensies) en plots ligt er dan een Soundtrack op je bureau.
If only I could hibernate is een film van cineast Zoljargal Purevdash. Een haast politieke film over het doodgewone leven van doodgewone mensen in Ulaanbaatar in Mongolië. Maar daar zit het nu net de kneep. Het leven daar is niet zo doodgewoon. Elke dag is een gevecht: om voedsel, tegen de vrieskou in de meest koude streek op aarde, om onderwijs, met een groot gezin levend een afgeleefde Yurt, tussen de vervuiling door uitbaters veroorzaakt en als mens genegeerd door de politici, verbannen door de gegoeden en de rijken. Een historie die zich telkens lijkt te herhalen en net als bij de inheemse bevolkingen in Amerika, op Groenland, in Australië of waar dan ook leidt tot sociale en maatschappelijke problemen als echtscheidingen, alcohol, uitbuiting en misbruik.
De muziek die de indringende beelden begeleiden is net als het getoonde: simpel met gitaar, doshpuluur luit, paardenkopviool, mondharp, contrabas en vocale bijdragen (boventoonzang, keelzang, beatbox). De composities zijn van Curtet, maar geïnspireerd door de lokale volksmuziek. 15 titels uit de soundtrack worden aangevuld met 5 bonustracks. Soms is ze minimaal: een eenvoudige melodie alleen gezongen met keelzang, een vioolsolo, maar ook meer uitgewerkte passages. De film met de soundtrack eronder is ongetwijfeld indrukwekkend. De soundtrack alleen geeft een prima indruk hoe de beelden kunnen zijn, maar als louter luisterobject is het te gering.
