 |
Afterglow
(Hudson Records HUD004)
Soms is het verrekte lastig om een recensie te schrijven. Niet omdat de muziek je niet aanstaat, of je te weinig informatie hebt, maar domweg omdat het zo lastig is om je gevoel en mening in de juiste woorden uit te drukken. Dat overkomt me bij de in het najaar verschenen tweede solo-cd Afterglow van Jon Boden.
Boden is een extravagant figuur, een van de smaakmakers van de huidige Britse folk. Een veelvraat, een zeer energiek baasje, multi-instrumentalist en vernieuwer, die echter heel dicht bij zijn wortels staat en dat niet onder stoelen of banken steekt. Een grote meneer in de folk dus.
Maar om nu Afterglow een folkalbum te noemen, gaat me wat ver. In het klankbeeld staan de bass en drums wel erg op de voorgrond, gelukkig naast de heldere, krachtige vocalen van Boden. De andere instrumenten – en dan vooral de akoestische – staan ver in de achtergrond gemixt. Een elektrische gitaar is dan nog goed te onderscheiden, maar de fiddle of hobo al een stuk lastiger. De composities zijn sterk verhalend van inhoud.
Boden koos als thema een wat sinistere apocalyptische samenleving, ontdaan van alle huidige luxe en voorzieningen. Daar baseerde hij zijn songs op, met in de hoofdrol een stel dat wil overleven in de jungle van de chaos. Geen makkelijk onderwerp en niet historische gebeurtenissen als uitgangspunt, maar de toekomst. Ik schreef al: Boden is een pionier en vernieuwer…
Een rock- of popalbum is het dus ook niet. Daarnaast valt Boden vaak terug op zijn theatrale wijze van componeren, met onverwachte melodische wendingen, afwijkende intermezzi en toch ook weer dat Brecht/Weill achtige, zoals in Yellow lights . En uiteraard zijn geaffecteerde zang.
Bee Sting is het meest folky klinkende nummer met een fraai intro op akoestisch gitaar, mooie orkestratie door strijkers en een lekkere melodie. Fires of midnight blinkt mede uit door de knappe interventies van Paul Sartin (hobo). All the stars are coming out tonight zou niet misstaan hebben in het Bellowhead repertoire. Maar af en toe hoor ik toch ook Billy Joel of – vooruit maar – een Elton John.
Laten we het er maar op houden dat Afterglow een breed geschakeerd album is, dat je regelmatig zal moeten beluisteren om de waarde er van te kunnen bepalen.
