Karina ESP + Pefkin

Karina ESP - A still from the film (2) Pefkin - Inner circle, outer circle (2)

Karina ESP
A still from the film (MORC 69)

Pefkin
Inner circle, outer circle (MORC 70)

MORC is een Vlaams label, opgezet door Nederlander Wim Lecluyse. Het bevat surrealistische muziek, uiteenlopend van meer of minder toegankelijk. Invloeden zijn talrijk: folk, nieuw akoestisch, psychedelische pop, filmmuziek, drone-music, elektronisch experimenteel tot avant garde en wat daar allemaal tussenin ligt. Je kan dus vele kanten op met het label en dat is heel aantrekkelijk. Vooral omdat het kenmerk van de producties is: low fi, high quality. Geen gelikte perscampagnes, geen flitsende clips, zelfs geen promotietournee. Wat de muzikant(en) op schijf zetten is pure emotie, kunst en uitingsdrang. Wars van modegrillen, verkoopcijfers , trends en rages. Eerlijke muziek dus. Die moet je liggen, want soms is ze a-melodieus, dan weer bezwerend, betoverend simpel (niet simplistisch) of juist meditatief. Dat laatste geldt voor de eerste track van A still from the film van Karina ESP. Gitarist Chris Gowers laat je vierentwintig minuten lang door de ruimte zweven met minimalistische, verschuivende geluidsbeelden. Pas halverwege het nummer komen de eerste spaarzame melodische klanken uit de elektrische gitaar van Gowers. De traagheid van de track sleept je mee naar een onderbewust niveau. De tweede zijde van de vinylschijf kent een meer songkarakter met eenvoudige liedjes gezongen met een fluisterende stem. Toch ook hier weer dat desolate sfeertje, dat de muziek van Karina ESP zo kenmerkt en intrigerend maakt. Eveneens op vinyl is het album Inner circle, outer circle van de zangeres/gitariste Gayle Brogan, werkend onder de naam Pefkin. Het tempo van de songs is eveneens traag slepend met subtiele geluidseffecten en spaarzame instrumentatie van gitaar en melodica (?), waardoor het een mystiek sfeertje krijgt. Tweede track The place thereof knoweth it no more is grotendeels gebaseerd op vocalen, die vervormd worden door diverse effectapparaten (waaronder delay, reverb, echo). Isn’t it good to be lost in the woods doet me enigszins denken aan de beginperiode van de krautrockformatie Ash Ra Temple. Vooral het jengelende orgeltje. Pefkin kan me minder overtuigen dan Karina ESP. Gayle Brogan leunt mij te veel op experimenteel gebruik van haar niet imposante stem en probeert met veel kunstgrepen de spanning in de lange nummers te bewaren. Daar waar de composities van Karina ESP vanaf het begin tot het eind staan als een huis. Desondanks toch weer twee spraakmakende uitgaven van Lecluyse.

Scroll naar boven