 |
Hand me down
(Pure Records PRCD64)
De Engelse folkzangeres Kate Rusby heeft ondertussen al een uitgebreide discografie op haar naam staan. Sinds haar debuut-cd in 1995 in samenwerking met Kathryn Roberts, bracht ze een onophoudelijke stroom geluidsdragers uit. De laatste tien jaar deed ze dat samen met zanger/gitarist en levenspartner Damien O’Kane, met wie Kate Rusby ook twee dochters heeft: Daisy en Phoebe.
Op Hand me down komen veel dingen bij elkaar. Het familieleven kreeg in de loop der jaren een steeds belangrijkere rol in het leven van Rusby-O’Kane. De opgroeiende meiden drukken een stempel op wat er omgaat in huis, en dat heeft ook zijn neerslag op de muziek. Door het corona virus lag de focus de afgelopen tijd sterk op de kleine kring, en was de blik vooral naar binnen gericht. Hand me down is een project dat zich richt op de invloeden van buitenaf: van andere liedschrijvers, uit andere genres. Ook daarbij werd de voorkeur van Daisy en Phoebe meegenomen. En ze zingen mee in twee nummers: de openingstrack en het slotnummer. Ik ben niet zo’n fan van meezingende kinderen, maar hier is gelukkig niet gekozen voor een hoog schattigheidsgehalte. Het geeft wel aan dat bij het project alle gezinsleden betrokken waren.
De twaalf tracks op Hand me down hebben zeer verschillende invalshoeken, maar leveren toch een coherent geheel op. De openingstrack is het Prince nummer Manic monday, bekend in de uitvoering van The Bangles. Kate Rusby blijft tamelijk dicht bij het origineel, maar maakt het een beetje lichter. Pakkend.
Andere ‘hits’ op de cd zijn Everglow van Coldplay, Days van The Kinks, If I had a boat van Lyle Lovett, True colours van Cyndi Lauper, Love of the common people van Paul Young (maar eigenlijk een lied uit de sixties) en Friday I’m in love van The Cure. Niet enkel een feest der herkenning, maar steeds zo aanstekelijk gebracht, dat het lijkt alsof je met de muzikanten gezellig rond de keukentafel geschaard zit. Damien O’Kane zorgt hier en daar voor een eigentijdse touch met ritmische patronen en Duncan Lyall met bas synthesizerloopjes.
De overige tracks zorgen ervoor dat het niet echt een ‘greatest hits’ album is geworden. Maybe tomorrow was het themalied van de TV-serie The littlest hobo. The show werd geschreven door Willy en Annie Russell, vrienden van de ouders van Kate. Ook al een themalied voor een TV-programma. De voorkeur van de kinderen komt expliciet in beeld bij het Taylor Swift nummer Shake it off. De smaak van Kate’s ouders komt aan bod in de James Taylor klassieker Carolina on my mind, een lied dat vaak op de draaitafel lag in Huize Rusby. Als afsluiter fungeert Three little birds van Bob Marley, een lied dat de afgelopen tijd het eerste was dat klonk ’s morgens na het opstaan van het gezin Rusby-O’Kane.
Kun je een plaat met voornamelijk popliedjes een folkplaat noemen? Ja, zeker als het zo’n integraal onderdeel van het gezinsleven vormt in een tijd van onzekerheid en dreiging. En om nog maar eens een persoonlijk stokpaardje van stal te halen: wat mij betreft is popmuziek de volksmuziek van het huidige tijdperk. Het blijkt vanzelf wel wat in de het collectief geheugen blijft hangen, en wat nog wordt gezongen.
