Katerina Papadopoulou – Anatoli, Anatoli mou


Anatoli, Anatoli mou

(Polytropon 011)

Honderd jaar geleden waren Griekse en Turkse muziek met elkaar verweven. De heftige conflicten tijdens de geboorte van de republiek Turkije, die uitmondden in een tragische etnische uitwisseling, maakten daar een einde aan.

De liederen van de Griekse componiste Katerina Papadopoulou op ‘Anatoli, Anatoli mou’  laten een muzikale handreiking horen, die klinkt als een zorgvuldig opgebouwde droom.
Als op brede vleugels zweeft de toonzetting heen en weer tussen de twee culturen. Terwijl het merendeel van de muzikanten Turks is, zijn de vier solo-zangers allen uit Griekenland afkomstig. Maar het album ontleent zijn potische kracht aan een diepzinnig spel met het thema, dat in de titel besloten ligt. In het Grieks duidt ‘Anatoli’ niet alleen op het Aziatische deel van Turkije, het betekent ook zonsopgang en nieuw begin. Zo legt Papadopoulou lijnen naar een schrijnend verleden, dat nog steeds zorgt voor een bittere tweespalt tussen deze buurvolken, en naar een mogelijke toekomstige toenadering.
Het resultaat is een bedachtzame glijvlucht, afgewisseld met een enkele vleugelslag, maar het is een beweging vol fijnzinnige details. Het omfloerste tokkelen van kanun en ud gaat voorop, omgeven door een hecht trio strijkers. Een contrabas leunt soms zwaar op de muziek, en de zangers komen daar in hun voordracht vaak net even achteraan. Het verdiept het peinzende, smachtende karakter van de liederen. Zeldzaam fraaie, geconcentreerde muziek die je doet verzinken in je eigen gedachten.

 

Scroll naar boven