 |
The ornate lie
(Quietly fantastic QFM003 – www.kimedgar.com)
Sinds enkele maanden maakt de Schotse Kim Edgar deel uit van de Duits-Schots-Ierse folkgroep Cara. Edgar heeft echter al een heel verleden achter zich, onder andere bij het collectief The Burns Unit, als begeleider van Karine Polwart en speelde onder meer met Corrina Hewat. Haar hoofdinstrument is de piano en je kan concluderen dat ze muzikaal ‘denkt’ vanuit dat instrument. Haar muziek is ruim, vol, breed, georkestreerd, soms vol en toch toegankelijk. Je hoort voortdurend toonsoortwisselingen, nuances in instrumentatie, dynamische verschillen vooral en ritmisch knappe vondsten. Ze heeft ook wat van dat grootse dat je bij Karine Polwart terugvindt. Maar meer riep haar – tweede – cd The ornate lie associaties op met groepen als Renaissance en Annie Haslam. Ook vocaal, diezelfde stevige uithalen, al is de stem van Edgar milder en komt ze minder klassiek geschoold over. De titelsong roept die reactie het meest op. De meeste nummers kennen een bijzonder krachtig, stuwend ritme, dat niet misstaat in een rockconcert, al is dit veel transparanter. Het zijn bijna kleine symfonieën. Hands held, met een knappe gitaarbegeleiding door Steven Polwart en dito percussiewerk van Mattie Foulds is een heerlijk rustpunt tussen al die drukte. Edgar laat zich bijstaan door de twee net genoemde muzikanten, samen met bassist Kevin McGuire de kern vormend. Daarnaast een contingent aan gastvocalisten, waaronder uiteraard Karine Polwart en Inge Thomsom. Corrina Hewat is eveneens van de partij en enkele nummers worden ondersteund door een brass-sectie en/of een strijkkwartet. The ornate lie is een album dat je wellicht meerdere keren moet beluisteren om de diepgang te ontdekken. En om je gezichtsveld te verbreden, want eerder pop dan folk. Maar goede muziek kent toch geen grenzen?
