Na ruim 25 jaar trouwe dienst verliet zangeres Annelies Brosens najaar 2020 Lais, om andere paden te kunnen betreden. Jorunn Bauweraerts en Nathalie Delcroix besloten als duo verder te gaan. Dus daarmee ook de keuze voor tweestemmigheid in plaats van drie-.
De langste nacht is de eerste vrucht van die nieuwe samenwerkingsvorm.
Het vertrek van Brosens was ook een moment van herbezinning. Dicht bij huis werd een voor de hand liggende, maar tevens goede oplossing gevonden: de echtgenoten van de overgebleven Lais-dames werden ingeschakeld voor de muzikale invulling. Björn Eriksson (gitaar, synth, viool, banjo, zang) en Tomas de Smet (percussie, bas, piano, gitaar, banjo, autoharp, zang) delen een gemeenschappelijk verleden in de band Zita Swoon. Drummer Roel Poriau (Think Of One, Antwerp Gipsy-Ska Orkestra) vult het geheel aan.
Gastrollen zijn weggelegd voor Tim Vandenbergh (bas, piano) en Tom Theuns (gitaar in het door hem geschreven lied Ik geniet. Dat overigens al te vinden was in een andere versie op de Lais cd 25).
De muzikanten zorgen samen voor een indiefolk invulling, waarbij gitaarriffs, (elektronische) ritmes en toetsaanslagen een hoofdrol vervullen. Dat gecombineerd met voornamelijk langgerekte, behoorlijk monotone zangmelodieën zorgt ervoor dat De langste nacht een donkere, unheimische sfeer heeft. Er lijkt een doorgaande drone in de cd te zitten. Tekstueel wordt die sfeer ook nog benadrukt, bijvoorbeeld in Het zwarte feest, geschreven door Nathalie Delcroix. Maar ook op de traditie gebaseerde stukken als Wilder dan wild en Als ik in de lente sterf nemen je mee naar donkere plekken.
Een goede keuze wat mij betreft om bij de terugkeer naar de Nederlandse taal voor een nieuw muzikaal concept te kiezen, in plaats van terug te grijpen naar de aanpak van de eerste twee cd’s. De langste nacht heeft tijd nodig om te landen. Maar het is zeker een waardevolle aanvulling op de catalogus van Lais. Eén die voor een positieve wending in een dalende curve kan zorgen.
Website: www.lais.be
