Lamia Bedioui & Solis Barki – Fin’Amor

Fin’amor
(LBedioui Music Production, www.lamiabediaoui.com, Lamia Bedioui CD 002)

De uit Tunesië afkomstige, in Griekenland verblijvende, zangeres en verhalenvertelster Lamia Bédioui wou in dit project haar stem laten vibreren in gezelschap van percussionist Solis Barki die hier de hoofdklank vooral stuwt via de wat verrassende didgeridoo en berimbau, omringd door ontelbaar veel andere instrumenten: diverse drums, singing bowl, cymbalen, gong, mondharp…
Eigenlijk is dit een heruitgave van een reeds in 2006 verschenen album, dat nooit het echte daglicht zag wegens een gebrekkig distributie. En er steekt een filosofie achter. Voor haar is onze stem het basisinstrument tot interactie en integratie, terwijl percussie deel uitmaakt van de prilste aanvang van muzikale expressie.
De grote uitdaging bestond er vervolgens in om met deze primaire muzikale basis een verbinding te maken tussen verschillende tradities en culturele contexten, grosso modo gekozen uit de verschillende Mediterrane gebieden. Zo gaat een set – door belletjes en duetzang ingeleide – Palestijnse huwelijksliederen (‘Effazi’) hand in hand met een Sephardische romance, waarin een uitgebreid instrumentaal decor opgesteld wordt vooraleer Lamia haar stem inzet.
Naar Algerije trekt ze vervolgens, waar ze met Lehwoua binnenstapt in de wereld van de Berbers, met andermaal een huwelijkslied, waar Barki terug een kleurrijk klankentapijt tevoorschijn tovert. Een sarcastisch, revolterend Rai nummer vindt aansluiting bij het Egyptische Ellil Yitaouel (W.A. Wahar, 1927), waar gast Dimitris Chiotis een instrumentale lijn toevoegt op de Kretensische lyra.
Na een compositie van de door de Gregoriaanse muziek geïnspireerde Catherine Braslavsky, maakt Lamia een scherpe bocht naar het Noorden waar ze in Metamorphosis een eerbetoon brengt aan de inuits met enkele joiks en een improvisatie.
Deze boeiende muzikale tocht eindigt in de Languedoc, met een traditional uit de Provence en een deels in parlando gebracht anoniem troubadourslied uit de 13e eeuw, ingeleid door een uitgesponnen mysterieuze percussieset.
Wie bij een oppervlakkige beluistering een patchwork van stijlen zou horen, gaat voorbij aan de gedegen visionaire onderbouw van Lamia. Er zit zeker ordening in deze schijnbare willekeur. Hoeft het gezegd dat haar ultieme boodschap erin bestaat de stem van de tolerantie te laten weerklinken?

 

Scroll naar boven