Las Lloronas – Soaked

Soaked
(Muziekpublique, MZP013)

Dit uit Brussel afkomstig vrouwelijke vocale trio, bestaande uit de Belgische, uit de VS afkomstige, Sura Solomon (ook accordeon, ukulele), de Nederlandse, in Spanje opgegroeide Amber in ‘t Veld (ook gitaar) en de Belgische met Duitse roots Marieke Werner (ook klarinet), kent zijn oorsprong toen ze in de winter van 2017 besloten de straat op te gaan. Ze vonden elkaar in een gedeelde passie voor sociale thema’s, activisme en kunst.

In straten en op pleinen sloegen ze aan het zingen en improviseren met slamgedichten. Passies die ze begonnen te vertalen en transformeren naar muziek. Het zwerven zit hen in het bloed, en de ervaringen die hieruit voortvloeien weerspiegelen zich in hun liederen, waarin ze hun intieme feministische poëzie meertalig uitzingen. Hierbij ontspinnen zich spontane harmonieën waarin de drie stemmen zich doorheen elkaar weven.

Zachte felheid vormt hierbij hun waarmerk en dit eerste album (de in 2018 verschenen EP Take space even buiten beschouwing gelaten) vormt een spiegel van een periode doordrenkt (‘Soaked’) van angst, verdriet, maar vooral ook vreugde en troost. Naar dit laatste verwijst trouwens hun groepsnaam Las Llorona’ (‘de beweensters’), wat staat voor de vrouwen die vroeger – en soms nu nog – zich bij rouwenden vervoegen.

Voor hun liederen laten ze zich inspireren door voorgangsters als Lhasa de Sela, Noname en Ibey. Telkens weer vermengen zich doorheen een melancholische stemming diverse andere emoties, terwijl hun stemmen flirten met Spaanse atmosferen. Er speelt ook hip hop ritmiek, er zijn toetsen klezmer- en blues… Bijkleuren doen ze heel subtiel vanuit hun instrumentale ondersteuning, die nergens de stemmen gaat overstijgen. Af en toe weerklinkt ook een snuifje contrabas (Mateusz Malcharek), saxofoon (Vanesa Diaz Gil) en/of trompet (Francisco Leal Vázquez) doorheen hun fragiele gedichten.

De toon wordt meteen gezet met Lágrimas (’tranen’), waarin afwisselend in het Spaans en het Frans een nachtelijk tafereel onder de nieuwe maan geëvoceerd wordt. De keuze om regelmatig over te gaan tot taalvermengingen in hun liederen lijkt me een statement te zijn dat de relativiteit van (taal)grenzen in de kijker zet. Die sfeer trekt zich door in het door de blues gekleurde, in het Engels ingezongen Seasick of Mutation (met Spaanse tussenstrofe), dat handelt over de complexe chemie tussen mannen en vrouwen. Dat thema keert terug in het deels in parlando gezongen Bodies.

In Bukra weerklinken zowel in het Arabisch als Hebreeuws kreten over schaamte, onrust en hoop, waarna ze een heel weemoedig instrumentaal intermezzo te berde gooien met Strange growth. Intrigerend is ongetwijfeld ook de lichtvleugelige Spaanse intro in La bruja mariposa (De Vlinderheks),  overgaand in een stevige door saxofoon ondersteunde swingende passage.

Met Creature trekken ze naar de oorsprong van de muziek, in een haast sjamanistische evocatie van de stem van de ziel. Onder zachte, ietwat weemoedige klarinetbegeleiding, bezingen ze in Bien sages declamerend de kleine en grote demonen die het vrouwelijk brein kunnen doorkruisen, soms ontaardend in crescendos. Soms zijn ze ook wel echt grappig, zoals in het staartje van Me confio.

Na een korte parlando zelfreflectie met contrabassteun in Me, is het tijd voor een ander pareltje. Prayer vertrekt vanuit een eeuwenoud Joods gebed, waarin ook passage van een wiegelied plaatsvindt.  Ondeugend roepen ze hier evenwel niet Isma’El aan, maar maken een politiek statement door het te vervangen door Isra’El. Eindigen doen ze met een korte terugkerende strofe “Ik zing over de aarde” in Entre la sal… Of toch niet helemaal, wanneer het je daarna even stil laat worden en het schijfje zijn gang laat gaan, bieden ze je de gelegenheid nog een zalvend coda over je heen te laten stromen.

Hun teksten stralen zonder meer ook een uitgesproken engagement uit. Ze nemen dan ook geen blad voor de mond, en stellen zich hiermee tegelijk heel krachtig en kwetsbaar op. Het siert hen! Het verheft hun muziek tot een diepmenselijke ervaring die zowel catharsis als festiviteit losweekt. Delicieus en niet vrijblijvend. Niet verrassend dat ook Muziekpublique in hen dit soort muzikanten vond die bij weten te dragen tot hun missie. Het lag dan ook voor de hand dat deze multiculturele muziektempel mee de schouders zette onder dit project.

Scroll naar boven